Columnist Greet Termaat had deze zomer geen last van natuurbranden of overstromingen, zij beleefde volop vakantiepret in Ermelo

Het is weer (bijna) voorbij die mooie zomer. Er waren van die zeer hete, benauwde zomerse dagen, wat minder warme dagen en soms leek het kille regenseizoen al begonnen te zijn. Het zijn wel barre weersomstandigheden overal ter wereld.

,,Maar ja, wat komt dat komt. Wat kan ik er nog aan doen, komen doet het toch”, zou Jochem zeggen. Dit oude gezegde is weer helemaal in opkomst, want ik hoor steeds meer mensen dezelfde zin verzuchten.

Branden, overstromingen, aardbevingen, oorlogen, milieuvervuiling, klimaatverandering en wat al niet meer beroeren ons wel, maar toch gaan we op vakantie en bezoeken plaatsen waar het rustig is en we niets mee krijgen van wantoestanden. Want ja, zeg nou zelf, we laten toch niet die paar weken vakantie van ons afpakken!?

Behalve als water, vuur of ander ongemak ons na aan de schenen komt te liggen. Dan willen we als de wiedeweerga naar ‘huus’ toe. En daar zijn de ANWB en SOS centrale weer goed voor.

Ook omdat je hierdoor niet meer weet waar te gaan, besloten we in de buurt van Ermelo te blijven. Nu kon dat ook niet anders, want in één onbewaakt ogenblik waren we gevloerd en knock-out na een bezoek aan Amsterdam. Na meer dan drie jaar opletten toch nog geveld door Covid.

Daarna wel weer afgesproken om in een vakantiepark op hondjes en onze kleinkinderen te passen die na enige gewenning mochten helpen met het uitlaten. Totdat er plotseling een ree voor hen over het bospad sprintte en de honden helemaal over de rooie gingen, waarbij één zich los trok om er meteen achteraan te gaan en verdween.

Kinderen overstuur en na lang samen zoeken ontdekte één van hen het niet meer zo witte hondje, dat nog steeds verwoed aan het jagen was op iets en zich helemaal vastgelopen had met de riem. Pff... laat avondje!

Na de logeerpartij een fietstochtje met een geleende elektrische fiets. Bijna van het park af trapte ik, zoekend naar het aan-knopje op de display, achter mijn partner aan die al langs de slagboom van het park was gegaan.

Plotseling een harde knal en in een mum van tijd zeilde ik naar rechts de stoep op, half hangend op de trappers, maar gelukkig nog met fiets en voeten rechtop in een heggetje. Ik zag geen klapband. Toen ik achterom keek, ontdekte ik dat de slagboom scheef stond. Alleen het puntje geraakt, maar toch hard genoeg.

Afijn, beheerder gebeld, aan-knopje gevonden en daarna wat geschrokken verder gefietst. Zelfs hier ontkom je niet aan ongelukjes, maar gelukkig heeft het de (vakantie)pret niet gedrukt!

Greet Termaat