‘Opgeven zit niet in mijn aard’: Noodlot treft Ermelose Fouzia Had opnieuw

ERMELO Er kan weer een lach verschijnen om haar mond. Al stond het huilen haar de afgelopen weken vele malen nader dan het lachen. Tijdens de aardbeving in Marrakesh was Fouzia Had daar op vakantie. Ze rende voor haar leven.

In 1976 kwam het gezin waarin Fouzia opgroeide, naar Nederland. Haar oudste zus bleef in Marokko. ,,Ik probeer daar een paar keer per jaar naartoe te gaan. Begin september was het weer zover, maar ik werd plotseling heel ziek en vertrok een paar dagen later op een donderdag. Op vrijdag 8 september, mijn eerste vakantiedag, gingen mijn zus en ik samen op pad. ’s Avonds aten we met haar dochter en schoonzoon op een dakterras aan het plein in Marrakesh, waar altijd veel reuring, sfeer en gezelligheid is.”

RENNEN VOOR HAAR LEVEN

Van het ene op het andere moment ging het mis en begon de tafel te schudden. ,,Mijn zus verstijfde en mijn zwangere nichtje raakte in paniek. Het zijn secondes waarin zo veel gebeurt. Bij de trap viel ik naar beneden en kwakte op de grond. Ik dacht echt dat het toen klaar was maar veerde ook weer net zo snel overeind. Eenmaal buiten op straat zetten we het op een rennen, rennen, rennen.”

KARTONNEN DOOS

Fouzia weet dan nog niet wat er aan de hand is. ,,Door al het stof zagen we niets. We dachten eerst nog aan een aanslag. Mijn zus raakte toen totaal in paniek en ik heb haar beet moeten pakken, schreeuwde dat ze door moest rennen. Vreselijk. 

Je beseft je op zo’n moment waar het om draait in het leven

Je bent totaal overgeleverd. Uiteindelijk kwamen we op een open plek waar we de hele nacht gebleven zijn. Je beseft je dan waar het om draait in het leven. Of je nu een villa hebt of niet, we zaten daar allemaal als slachtoffers naast elkaar op kartonnen dozen.”

EEN WEEK EERDER

De week voor de ramp was Fouzia thuis in Ermelo druk in de weer geweest met het opknappen van haar werkstek in het pand aan de Weegakker 19. Ze is dolblij met de nieuwe, eigen plek voor haar kapsalon die morgen, dinsdag 3 oktober, in gebruik wordt genomen. Fouzia heeft veel moeten overwinnen om op dit punt in haar leven te komen.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Fouzia is dolblij en heel dankbaar met haar nieuwe onderkomen.  - Arda Konings

FOUZIA DOET ALLES OP GEVOEL 

De allereerste kappersschreden zette Fouzia als leerling bij kapsalon Stijn in Ermelo. Daar leerde zij het vak tot in de puntjes kennen en ze wist al snel dat ze voor zichzelf wilde beginnen. Maar ze had als alleenstaande moeder ook een kind thuis dat haar nodig had. Toen er een oplossing in zicht kwam, greep ze die kans met beide armen aan. 

Als er een deur sluit, gaat er ergens anders weer een deur open

,,Ik doe alles op het gevoel. Als er een deur sluit – Stijn zou met pensioen gaan – gaat er ergens anders weer een deur open.” Het pand in de Stationsstraat kwam vrij en te huur. Fouzia huurde het pand en startte er haar eigen zaak, Fouzia’s Haarlijn. Maar na zes jaar sloeg het noodlot toe.

BRAND IN KAPPERSZAAK

Even stokt Fouzia’s adem en slaakt ze een diepe zucht. ,,Toen kwam die vreselijke brand. Mijn wereld stortte in.” Het is ruim vijf jaar geleden nu dat Fouzia’s Haarlijn daardoor noodgedwongen het centrum moest verlaten. ,,Ik kon me niet veroorloven op bed te blijven liggen en maar huilen. Ik moest doorgaan met werken om te leven.” 

Ze herrees uit de as en vond twee weken later een onderkomen bij ‘De Heerlickheijd’ waar ze deel ging uitmaken van de schoonheidssalon. Ze werd er fantastisch opgevangen en kon haar werk weer voortzetten. Fouzia: ,,Met een spiegel, een stoel en wat spullen ging ik weer aan het werk.”

TRAUMATISCHE ERVARING

Desondanks bleef het toch altijd kriebelen om weer een eigen plek te hebben. 

Opgeven zit niet in mijn aard. Door blijven gaan wel

,,Ik kwam wel eens iets tegen of vroeg rond of er iets was, maar het voelde nooit goed. Toen het pand aan de Weegakker op mijn pad kwam, voelde het meteen goed. De plek, het gesprek, het klopte gewoon. Ik besloot het te doen en de stap te wagen. Ik blijf nu eenmaal ondernemer in hart en nieren. Mijn ideeën en creativiteit kan ik weer meer gaan gebruiken. De tijd is er rijp voor nu. Opgeven zit niet in mijn aard. Door blijven gaan wel. Dat kan soms een valkuil zijn, want het meemaken van de aardbeving was traumatisch.”

DANKBAAR EN GEZEGEND

De veerkrachtige kapster voelt zich dan ook heel dankbaar, eigenlijk met alles in haar leven. Of dat nu familie is, de mensen om haar heen of haar klanten die haar altijd trouw zijn gebleven. ,,Ik ben een heel rijk en gezegend mens en heb een enorme passie voor mijn werk. Geld verdienen is niet mijn belangrijkste doel. Natuurlijk heb ik het nodig om te kunnen leven. Gelukkig ben ik nog nooit in al die veertig jaar, met tegenzin naar mijn werk gegaan.”

In de rubriek Wij zijn Ermelo worden de verhalen van Ermeloërs verteld. Soms doorsnee, soms uitzonderlijk, over hobby’s, prestaties of alledaagse dingen. Want iedereen heeft een verhaal. Jouw verhaal in deze rubriek? Stuur een mail naar ermelosweekblad@bdu.nl.

Lees hier meer verhalen uit deze rubriek.