Columnist Nancy-Els over hoe haar leerlingen haar telkens verrassen, zelfs de ‘opgeschoten exemplaren’

ERMELO Al jarenlang begeleid ik leerlingen. Iedere middag melden zich tientallen leerlingen bij ons instituut. Met de fiets, met de scooter en heel soms met de auto. Op de afgesproken middag komen ze bij ons, doen ‘hun ding’, worden geholpen, overhoord, krijgen een liefdevolle schop onder hun kont of een welgemeend compliment. 

En hoewel elke middag op een bepaalde manier hetzelfde is, is elke middag ook anders. Als het sneeuwt of heel hard waait, is iedereen heel druk. Als er iets naars is gebeurd, is iedereen onder de indruk en juist heel rustig.

Vanmiddag was een gewone middag. Een donderdag. We zitten vlak voor de toetsweek dus er wordt ijverig en hard gewerkt. Het is de fase van meters maken.

Ik zit in de ruimte waar iedereen aan het werk is zodat ik kan zien of er iemand zit te draaien of uit het raam zit te staren; tekenen dat het even niet zo lekker loopt. Met een kleine aansporing of wat uitleg trekken we de boel dan snel weer vlot. Een andere optie is ‘to call it a day’ en morgen verder te gaan. Tenslotte kun je ook in de sportschool niet uren achter elkaar ingespannen trainen. 

Goed, een gewone middag dus. Twee voorbeelden uit deze doodgewone middag.

We begeleiden vier jongens uit de tweede van het tweetalige vwo. U kent ze wel. Van die opgeschoten exemplaren. Eigenlijk te groot voor ons meubilair, maar vooral nog te klein voor hun lijf. Ze zitten altijd naast elkaar. Daar is plek voor drie. Die drie zaten er al toen de vierde binnenkwam. Er ging kort iets door mijn hoofd van ‘hoe zouden ze dat oplossen?’. Lang erbij stilstaan kon ik echter niet omdat ik in een andere lesruimte een vraag beantwoordde van een leerling. 

Toen ik terugkwam in mijn ruimte zaten de jongens twee aan twee; een van de drie was verhuisd om naast de vierde te gaan zitten. Zo hadden ze allemaal een maatje om naast te zitten. 

Even later komen, op het drukste moment van de middag, een jongen en een meisje aan. Ze zetten hun fietsen tussen de fietsen die er al staan. Bij het weglopen ontstaat er een domino-effect; er valt een fiets om en die neemt drie of vier fietsen mee in zijn val. De jongen en het meisje kijken elkaar aan. Ze lopen samen terug en rapen spontaan alle gevallen fietsen op.

Zomaar twee voorbeelden van een doordeweekse middag. Misschien snapt u nu waarom ik zo van mijn werk geniet.