Regie!

Toen de voordeur openging, stond ze daar met een verwilderde blik in haar ogen van paniek. Verward keek ze me aan en bracht uit: ,,Ik heb bezoek dus je kunt niet binnenkomen.” Ik zei dat ik later wel weer terugkwam, maar vanuit de kamer hoorde ik iemand zeggen: ,,Laat maar binnen hoor, ik blijf toch niet zo lang.”

Op de bank zat een dame die zich voorstelde als haar maatschappelijk werkster. Ze informeerde naar onze relatie en toen ik aangaf dat ik al vele jaren met haar bevriend ben en vaak ondersteuning bied, zei ze: ,,Fijn dat ik u dan nu spreek, want we zijn in gesprek over de hulpvraag van mevrouw en waarin ze begeleiding zou kunnen krijgen. Maar ik kan me hier nog geen beeld over vormen, dus misschien kunt u wat meer vertellen?” 

Mijn vriendin dook weg in haar relaxstoel, met opgevouwen benen zichzelf beschermend, en liet het maar gebeuren. Net als zichzelf had ze ook haar zuurstofslang weggestopt en mede door het weinige bezoek vanwege Covid kon ze haar werkelijke gesteldheid al heel lang verbergen voor instanties, bekenden en zelfs haar eigen kinderen.

Ik uitte mijn bezorgdheid over haar eet- en leefgewoonten en het gevaar voor zichzelf met het oog op de 24-uurs zuurstofslang die ze nooit afsloot als ze binnen een sigaret opstak. Daarbij verwees ik naar de vele brandplekken in het nieuwe vloerkleed. En dat, als we haar dan waarschuwden voor ontploffingsgevaar, ze onverschillig zei: ,,Ach ik wil toch dood”, haar schouders ophalend als we het over de buren hadden.

De maatschappelijk werkster gaf aan dat ze zelf de regie had over wat er moest gebeuren met haar leven. Het antwoord van mijn vriendin hierop was: ,,Ik wil gezelligheid, verzorging en iemand om mee te praten over dagelijkse dingen. Wat je vroeger in een bejaardenhuis had en waar je vrijwillig naartoe verhuisde als je niet meer alleen wilde zijn. Daarom zou ik nú wel opgenomen willen worden, maar niet bij demente mensen waar ik niet mee kan praten.”

En toen kwamen we op waar het werkelijk om ging, eenzaamheid, verwardheid, vergeetachtigheid, gewichtsverlies, verwaarlozing van allerlei praktische zaken en de angst om er over te praten en de grip op haar leven te verliezen als ze hulp zou vragen. Wat was het leven voor bejaarden vroeger toch een stuk makkelijker, je mócht je verzorging, gezelligheid, en een groot deel van je zorgen in handen van anderen leggen na een werkzaam leven of als het je teveel werd.

Maar totdat het écht niet meer kan, móet je tegenwoordig blijven werken als regisseur!

Greet Termaat