Columnist Greet Termaat wordt kippen-oppas in Drenthe en gaat 60 jaar terug in de tijd

Na een lange krakkemikkige winter was het eindelijk weer zover. Ergens in Nederland een paar weekjes oppassen op huis en dieren, met veel zon in gedachten.
De koffers vol met capri’s, shirtjes, slippers en zelfs stiekem een korte broek om in de achtertuin bruine benen te produceren. Jaja! Éérst met 50+ insmeren, na 3 weken een beetje kleur en als je dan thuis komt, stop je ze weg in een lange zomerbroek zodat ze binnen no time weer zo wit als wat zijn.

Maar even ter zake. Toevallig werd er oppas gevraagd voor twee poezen (Willem en Truus) en drie kippen (Catootje, Cynthia en Carlijn). Hoe bedenk je het! En het mooiste was dat het een dorp in Drenthe is waar ik vaak logeerde bij mijn Opoe. 

Altijd feest! Opoe deed alles wat bij ons verboden was vanwege onze conservatieve opvoeding. Ze zette de radio niet alleen aan voor het nieuws, maar de popmuziek van radio Veronica schalde door het huis. Op zondag mochten we gewoon fietsen op door Opoe gehuurde fietsen en zwemmen. Naar bed was ook geen probleem, Opoe in de bedstee bij de keuken en wij in het slaapkamertje achter in het huis als we omvielen van de slaap. Na een lekkage sliep Opoe in een bed onder het aanrecht en mochten wij in de bedstee.
En nu zijn we hier wéér 60 jaar terug in de tijd. De rust van het landschap en de gemoedelijke vriendelijkheid van de inwoners strelen alle stress weg. Een paar winkeltjes, het oude huisje van Opoe en de Brink zien er nog bijna hetzelfde uit.

We maakten kennis met de buurman en na een praatje vroeg hij of we op de koffie kwamen, want hij had gehoord dat ik wortels had in deze plaats. Ik kwam meteen al wat te weten over mijn voorvaders en -moeders. Op zijn laptop had hij gegevens van alle families in het dorp verzameld en ik kon nog iets aanvullen.

Nog even napratend vroeg hij of we een wijntje wilden als afzakkertje van onze intensieve bezigheid. Na beleefd geweigerd te hebben begon hij te vertellen over het ‘afzakkertje’ waarmee hij te stellen had op 86-jarige leeftijd.
,,Als ik naar het ziekenhuis ga voor controles begint het bovenaan.” Hij wees naar zijn ogen en oren. ,,Ik produceer namelijk nogal wat oorsmeer.” Hij legde zijn hand op zijn hart: ,,Twee stents die geplaatst zijn”, en ging iets naar beneden: ,,Weggenomen milt.” En toen wees hij naar de onderbuik: ,,Een vergrote prostaat. Ik ben dus een wandelende ‘afzakker’ in het ziekenhuis.”

Zo zie je maar, we zakken allemaal af naar meer of mindere gebreken. Maar in je hoofd en hart jezelf nog jong voelen, dat zakt nooit af.

Greet Termaat