Columnist Greet Termaat over zoekgeraakte hoofdpijndossiers gemeente Ermelo

Jaren geleden was er een dorp waar enkel maar arme luizen woonden. Ze hadden ’t niet slecht, want wat de een tekort kwam, kon de ander wel ruilen voor wat anders. Ze leefden dus mét en naast elkander en hadden weinig te klagen.

Maar op ’n dag werd er begonnen met ‘t bouwen van ‘n heel groot Huis, waarin een hoge heer het voor ’t zeggen had met een heleboel mannetjes die voor hem werkten. De één kwam de mensen vertellen dat ze geld moesten geven voor stenen in de straten en allerlei andere zaken, een ánder dat ze op een bepaalde plek in ’t dorp (afgezet met palen dus) hun paard en wagen moesten stallen. Als ze zelf wat wilden bouwen, moesten ze dat wel aan hen vragen en betalen voor ’t stuk land. De Armelui moesten steeds harder werken om aan de Dorpswetten te voldoen.

’t Huis werd later Gemeentehuis genoemd.
Als de inwoners wat te vragen hadden konden ze zo binnenwandelen over het mooie bordes en dan was er altijd wel iemand die even luisterde en ze wilde helpen. Vooral als ’t familie of een bekende was. Niemand deed daar moeilijk over, ’t was nu eenmaal zo.

In de loop der tijd kwamen er steeds meer regeltjes bij, de mannetjes verdwenen in hun eigen achterkamertjes en de voordeur ging dicht. Ook moest je voor van alles gaan betalen, zoals trouwen, een kind krijgen, sterven en allerlei belastingen. Zelfs voor wat je eigen zuurverdiende huis waard is.

Wat ik wil zeggen, is dat ‘t van alle tijden is, dat er gesjoemeld wordt

Hele wijken werden uit de grond gestampt door de aannemer die het laagst inschreef (ook vaak op aanwijzing van een mannetje bij de gemeente).
Dus wat ik wou zeggen is dat ‘t van alle tijden is, dat er gesjoemeld wordt.

Maar vandaag de dag beginnen de mensen er toch meer tegenin te gaan, zelfs mensen die altijd ’t geloof hadden dat je de overheid moest gehoorzamen. Dus dán zijn de rapen toch wel erg gaar!

Gemeentehuis is nu Huis van Ermelo geworden.
De mannetjes verstoppen zich nog verder weg en ze noemen alles waar ze niet aan toe komen hoofdpijndossiers. Maar nu wil ik toch wel even zeggen dat IK onderhand migraine ervan heb, want onze dossiers liggen al zeven jaar op de plank en dit jaar kregen we opeens te horen dat ze kwijt waren, snotverdorie!

Nou raak ik óók wel eens wat kwijt, maar uit ‘t Huis van Ermelo verdwijnt wel heel veel. Zou ’t soms bij al die oude wethouders thuis liggen, á la Trump? Dus, Bezorgde Burgers van Ermelo achter de advertentie in het Ermeloos krantje: ga door. Maar gebruik alsjeblieft niet zo’n lange link, want ik was met tien letters ook bij júllie de draad alweer kwijt! Succes!

Greet Termaat