Column: Teugelkreupel

Door mijn kleindochters eerste paardrijles moest ik denken aan mijn ervaring bij De Bronkhorst lang geleden.

De eerste avond kreeg ik een schimmelachtige merrie toegewezen welke duidelijk merkbaar teugelkreupel (of niet waterpas gebouwd) was, en mij door elkaar liet slingeren en hobbelen als een zoutzak. 

Ik hield me krampachtig vast aan de manen, waarop ze hoofdschuddend liet merken dat ze niet blij was. Toen ik er eindelijk af mocht glijden in de stromende regen, stapte ze op mijn voet en draaide haar grote hoofd naar me toe met een blik van: ,,Zo, probeer jíj nu maar eens los te komen!” Onder haar gewicht wegzakkend in de modder, duwde ik haar weg en porde daarbij per ongeluk bijna in haar oog, waarop ze verschrikt wegstapte. Ik slipte uit mijn laars en met een moddervette voet kwam ik uit de bak.

De volgende lesavonden kreeg ik een ander paard, waarop ik zó hoog zat, dat ik alleen maar angst had dat ik zou vallen in de zanderige diepte. Vooral als het hoofd naar beneden ging en er zo ineens geen paard meer zichtbaar was, dacht ik zo voorover te kunnen kiepen. Na de les liet dit paard me weten dat ik nooit de baas zou worden, want de berg hooi richting de stal trok hem zo hevig aan, dat hij mij gewoon meesleurde en zich er niets van aantrok dat ik aan de teugels hing. 

De laatste les was echt een feest! We reden met zes paarden in de binnenbak rondjes. Aangezien we voor de eerste keer helemaal losgelaten werden met alleen teugelbesturing, moesten we ons best doen om te blijven zitten. Achterin de rij tikte mijn paard telkens met het achterbeen tegen het houten afzetbord aan, waarvan hij zo schrok dat hij dan een sprong naar voren maakte, het paard voor ons in de bil beet en zo een domino effect veroorzaakte waardoor de hele rij begon te bokken en te bijten.

Aan het eind van de les mochten de leerlingen aangeven of ze nog even wilden galopperen. Nou, ik niet! Om twee heldhaftige leerlingen de ruimte te geven moesten wíj doodstil in de bak gaan staan, zodat de ruiters een achtje om ons heen konden galopperen. 

Dat was de klap op de vuurpijl! Keurig stilstaand, teugels strak, wachtend op het einde van de les, galoppeerden de paarden om ons heen. Totdat.. het paard dat gebeten was door het mijne plotseling recht naar me toe kwam galopperen, waarop mijn paard schrok en met dezelfde gang de andere kant op wilde rennen. 

Met volle kracht achterover hangend aan de teugels hield ik mezelf overeind, en vanaf toen werd me duidelijk dat ík de teugelkreupele was!

Greet Termaat