Mini en Maxi

Laat in de avond klaagde mijn partner plotseling over pijn in de borst, en toen de bloeddruk ook nog boven de 200 was, belden we de huisartsenpost. Na enig overleg werd er besloten een ambulance te sturen en verder onderzoek te doen op de Eerste Hulp. 

Toen even later de ambulance arriveerde, bleek deze uitgeleend te zijn aan twee komieken, Mini en Maxi. Tussen de grappen en grollen door werd de monitor aangesloten en al gauw werden we gerustgesteld. Gelukkig (nog) geen infarct, en alles leek weer normaal, maar de ‘lange’ ambulanceman zag toch een piepkleine afwijking en verzekerde ons dat hij uit ervaring wist dat hij de patiënt dan toch mee naar het ziekenhuis moest nemen. 

Dus met toeters en bellen in de ambulance, ik pakte wat spullen in en ging met ’t autootje wat gehaast ook die kant op. 

Om twee uur ’s nachts geen mens op de weg en de ziekenauto was in geen velden of wegen te bekennen. 

Vanuit mijn ooghoeken zag ik opeens in het hoge gras langs de weg iets opspringen richting mijn auto, in een flits zag ik nog dat het een poes was. Voor het eerst in mijn leven besluit een kat om over te steken, op een pikdonkere weg, nét als ik daar rijd. 

Ik hoorde een tik, maar zag niets in de achteruitkijkspiegel en in mijn hoofd begon een strijd tussen dierenambulance of gewone ambulance, tussen gewond poesje of patiënt met mogelijk hartfalen, tussen hier blijven wachten of op tijd in het ziekenhuis zijn.  Dit alles in een mum van tijd en ik maakte de keuze om tóch door te rijden, met een vertwijfeld gevoel. 

Aangekomen in het ziekenhuis meldde ik tamelijk overstuur het voorval aan de al gearriveerde hulpverleners en dat heb ik geweten. 

Tijdens het urenlange verblijf op de Eerste Hulp kwam ‘Maxi’ elke keer bij het inbrengen van nieuwe patiënten even om de hoek kijken met een klaaglijk  ”miauw, miauw!” 

In deze situatie kon ik daar als een boer met kiespijn nog een beetje om lachen, natuurlijk ook om de spanning van het moment weg te werken, en ik weet dat dit ook zijn bedoeling was. Later in de nacht vertelde hij dat ze de kat aan de kant gelegd hadden en dat volgens hen het diertje meteen dood geweest moest zijn, ook hadden ze de ophaaldienst ingeseind. 

Hmmm…. de “mensenpester” bleek dus wél een dierenvriend te zijn!

’s Ochtends, net voor zevenen, reed ik met een zwaar gemoed weer dezelfde weg terug naar huis in mijn “moordende” Panda. Maar op de plaats delict durfde ik niet naar de overzijde van de weg te kijken, bang om mijn slachtoffertje te zien liggen. 

En elke keer als ik langs deze plek rijd, gaat er een schok door me heen en vraag ik me nog steeds af of ik anders had moeten reageren, deze keuze was er een die ik niet meer wens mee te maken.

Maar de keuze die de ambulance medewerker maakte om tóch mijn partner mee te nemen naar het ziekenhuis, vanuit zijn eigen ervaringsgevoel, was gelukkig levensreddend! Bedankt ‘Mini’ en ‘Maxi’!