De aanhouder wint!

Het was 30 graden in Alkmaar, even de fiets wegzetten tegen een grachtenhek en dan de allerlaatste Kaasmarkt van het seizoen meemaken. De tribune zat al aardig vol en de kaasdragers stonden nog wat te kletsen met elkaar. 

“Geef mij je sleutel maar dan doe ik ze allebei in mijn tasje”, zei ik en na een kleine discussie werd hij aan mij toevertrouwd.

Het ritueel stond op het punt van beginnen, dus ietwat gehaast zette ik ook mijn fiets op slot en in de gauwigheid wilde ik de klep van de tas tussen fiets en gracht nog even dichtgespen. En ja hoor…… u voelt het al aankomen…. ik had beide sleutels nog in mijn hand en dacht even een klein plonsje te zien. In mijn hand zat nog maar één sleuteltje. Ik keek mijn partner aan en die wist toen genoeg! Werd rood in het gezicht, wreef het zweet uit de, op dat moment ijskoude, ogen en zei: “De jouwe of de mijne?” en: “Reservesleutel zeker nog in Ermelo?”  

Paniek sloeg toe, zaterdagmiddag 3 uur. Een elektrische fiets verplaatsen is alleen mogelijk als het slot er af is. Dus op naar de kaasmannen: “fietsenmaker is al dicht, maar ome Johan van de gemeente staat aan de overkant, die kan misschien een betonschaar regelen”. Nou, ome Johan was duidelijk al aan het vieren dat hij eindelijk niet meer elke zaterdagmiddag hoefde te werken op de kaasmarkt, en zei met onvaste stem dat hij geen oplossing had. 

Eureka! Dan ergens touw, magneet en een vangnet proberen te scoren, dus op naar de ijzerwarenwinkel. Mijn partner had nog steeds niet gereageerd, maar liep zó hard en woest de aangewezen richting op dat ik wist dat ik dit wel héél goed moest oplossen. 

Aangekomen in de winkel antwoordde een lusteloze, van onder de toonbank langzaam oprijzende ijzerwarenman (zoals Langnek in de Efteling): “Nee! Ken niet! Een sleutel is niet magnetisch”. Maar ik opperde: “Er zit een ringetje aan”. Nee, ook van messing, en magneten waar touwtje aan ken, kende hij niet. 

Zijn stem klonk alsof hij geen tegenspraak duldde en graag weer onder de toonbank wilde kruipen. Toen ik bleef aandringen, transformeerde de onwillige in een twee meter lang figuur, snelde door de winkel, wees ons op de on-mogelijkheid van magneten en kwam weer tot stilstand hangend aan de toonbank. 

Vishengel zaak was er ook niet, maar tegenover wel een kampeerwinkel, kon hij nog uitbrengen. Daarna was het op en zakte hij weer langzaam onderuit. Uiteindelijk vond ik een uittrekbare penmagneet en scheerlijn in de kampeerwinkel en in de wél aanwezige vishengelzaak om de hoek(!) een goedkoop schepnetje, dus terug naar de fiets. 

Onder grote belangstelling van aanmoedigende mensen die terugkwamen van de Kaasdragers show, in modderig water onder een brandende zon hengelend, had ik geen succes! Een kapitein op een rondvaartboot riep dat een collega een grotere magneet had, maar dat we moesten wachten. Ten einde raad nog één keer het magneetje uitgegooid.... en..... klik!! 

Opgehesen, schepnet er onder en mijn fietssleutel werd onder luid applaus binnengehaald. 

Helaas hebben we geen kaasmarkt kunnen bezoeken, maar wel het na-programma verzorgd!