Oud-Ermelose Saskia Coenen is hoogleraar in Amerika: ‘Ermelo voelt als thuis; ik ga graag naar Riemer & Walinga en haal daarna een kroketje’

COLUMBIA/ERMELO Als kind zat ze op de Prins Bernhardschool en als tiener op het vwo op Groevenbeek College. Per 1 januari 2023 is Saskia Coenen Snyder benoemd tot hoogleraar Joodse geschiedenis op de Universiteit van South Carolina. De oud-Ermelose (49) woont al 22 jaar in Amerika, maar keert nog jaarlijks terug naar haar geboortedorp.

Saskia werd geboren aan de Meerkoetstraat en groeide op in Ermelo-West. Ze had bijbaantjes bij de Goudreinet en op het Postkantoor. Na haar tijd op Groevenbeek ging ze Amerikanistiek studeren aan de Universiteit van Utrecht. „Dat viel binnen de Engelse taal en letterkunde. In mijn studententijd, ik was 22, kreeg ik de kans om drie maanden naar Amerika te gaan. Wij, drie Hollandse meiden, gingen als eersten naar Wyoming voor een stage. De uitwisseling met deze universiteit is er nog steeds.”

RONDREIZEN IN AMERIKA

De reis naar Amerika in 1996 werd een vormende ervaring. ,,Wyoming is één van de dunst bevolkte staten van Amerika. Het is enorm wijds en groot: je kunt drie uur rijden in de auto zonder dat je iemand ziet. Wij huurden een autootje en zijn door Colorado, Utah, North & South Dakota gereisd. Onze stagebegeleider zei dat we rond moesten gaan reizen, er was veel te zien. Ik wist toen ik weer in Utrecht was, dat ik weer terug wilde naar Amerika.”

DOCTORAAT

Op haar 24ste studeerde ze af in Utrecht en zag ze voor zichzelf meer toekomst in Amerika. ,,Als je in Nederland wilt doorstuderen moet je een boek schrijven om je doctoraat te halen. In Amerika zijn hele programma’s om je doctoraat te behalen in jouw vakgebied. Je kunt onder andere zelf colleges geven. Mensen die ik had leren kennen in Wyoming hielpen mij bij de aanvraag.”

SPECIALITEIT JOODSE GESCHIEDENIS

Na wat omwegen kwam ze op de Universiteit van Michigan terecht, in de plaats Ann Arbor nabij Detroit. „Een grote universiteit waar ik zeven jaar heb gestudeerd en mijn doctoraat in geschiedenis heb behaald. Mijn specialiteit is Joodse geschiedenis geworden. Daar heb ik ook mijn eerste boek geschreven, over synagogebouw in Europa in de 19e eeuw. Voor die tijd bouwden de Joden kleinschalig en bescheiden, tot ze in de middenklasse kwamen.”

Nadat ze haar titel Professor in de Joodse geschiedenis behaalde, is Saskia in 2008 naar Columbia (135.000 inwoners) in South Carolina verhuisd, waar ze nu 15 woont en colleges en cursussen geeft op de Universiteit van South Carolina.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Oud-Ermelose Saskia Coenen is nu hoogleraar op de Universiteit van South Carolina - Eigen foto

PROMOTIE TOT HOOGLERAAR

In januari 2023 is ze gepromoveerd tot hoogleraar Joodse geschiedenis, na haar tweede boek over de diamanthandel door vooral Joodse kooplieden en diamantslijpers. „Het boek volgt de diamant, vanaf dat de Joden in 1869 grote diamantvelden vinden in Zuid-Afrika, waarna de diamanten in envelopjes werden opgestuurd naar Londen. Daar zat het diamantsyndicaat, tien diamanthandelaren die alles verkochten aan Nederlandse en Belgische fabrieken, waar de diamanten werden geslepen. Daarna ging het grootste deel van Amsterdam naar juweliers in New York. Het boek eindigt bij het begin van de Tweede Wereldoorlog, toen de nazi’s controle namen over de diamanthandel en veel naar Berlijn ging. Mijn derde boek wil ik schrijven over de diamanthandel tijdens de bezetting.” 

SINGLE MOM

Saskia heeft in 2016 voor onderzoek een jaar in Amsterdam gewoond met zoontje Finn (nu 12). Ze is twintig jaar getrouwd geweest met een Amerikaan, maar nu een ‘single mom’. ,,Niemand hier kent Ermelo, maar ik heb nog wel contact met Barbara, oud-klasgenootje van Groevenbeek die nu in Texas woont.” 

KROKETJE

Saskia komt nog een keer per jaar in Ermelo om haar ouders en twee oudere broers te bezoeken. „Ermelo voelt nog steeds als thuis. Mijn favoriete winkel was en is boekhandel Riemer & Walinga. Daar heb ik vroeger uren doorgebracht en in januari nog een boekje gekocht. Dan haal ik ook altijd een kroketje, net als toen ik vroeger met mijn moeder ging lunchen bij het gemeentehuis. Want het Nederlandse eten mis ik wel.”

Marco Jansen