Was het maar [morgen]...

‘Ik weet nog dat ik dacht: ‘huh, heb ik kanker?!’

23 augustus 2022 om 14:38

Eveline was 23, zat in haar afstudeerjaar van de opleiding HBO Pedagogiek, had een bijbaan in de kinderopvang en was net getrouwd met haar grote liefde  Sander. Eigenlijk ging alles prima. Totdat ze vage klachten begon te krijgen. Wat begon met milde buikpijn groeide uit tot hevige pijnen in haar rug, buik, benen en armen. Ook begon ze af te vallen. ,,Ik werd steeds zieker en had ongelofelijk veel pijn in mijn hele lichaam. Op een gegeven moment kon ik niks meer en lag ik hele dagen op bed. Natuurlijk was ik al meerdere keren naar artsen geweest, maar die konden niks ontdekken, heel frustrerend! Toen ik weer eens zittend de trap afkwam zei mijn moeder : ‘Dit kan zo niet langer’. We zijn toen toch weer naar de huisarts gegaan en die heeft me laten opnemen in het St. Jansdal ziekenhuis."

HOOPVOL In het St. Jansdal kwam Eveline onder begeleiding van een internist en na meerdere onderzoeken en een beenmergpunctie kwam er eindelijk duidelijkheid: ze had een beenmergziekte en moest per direct met de ambulance naar het UMC in Utrecht. Hier kreeg ze op 11-11-‘11 te horen dat ze een zeldzame vorm van lymfeklierkanker had. ,,Ik weet nog dat ik dacht: ‘huh, heb ik kanker?’. In Harderwijk noemden ze het een beenmergziekte, dus het belletje van kanker was nog niet gaan rinkelen. Dat hakte er wel in! Ik kreeg te horen dat ik de non-Hodgkin variant heb, die weliswaar goed te behandelen is, maar dat de behandeling wel heel zwaar zou worden. Ik was toen wel snel hoopvol; ik kon immers behandeld worden!”

DONKER DAL Na een punctie uit de tumor die aan haar darmwand zat, waren de artsen echter minder positief. Eveline kreeg te horen dat ze een overlevingskans van 40% had en na de chemokuren nooit meer kinderen zou kunnen krijgen. ,,Dat was een klap in mijn gezicht. We gingen van heel hoopvol naar een heel donker dal. Ineens was een reële kans dat ik het niet zou redden. En moeder worden was mijn grootste droom, dat wilde ik al van jongs af aan! Maar ik was zó moe en zó ziek en zette toen maar gewoon een knop om: ik doe wat nodig is en wat de artsen van me vragen. Ik kreeg elke maand een hele zware chemokuur van 7 dagen achter elkaar, dag en nacht. Na de kuren werd ik eerst nog zieker, maar gaandeweg ging het steeds beter en voelde ik me ook minder ziek. Na zes maanden werd ik ‘schoon’ verklaard. Ik voelde me goed en wist dat het voorbij was, maar had totaal geen vertrouwen meer in mijn lichaam.”

ENORME VERRASSING Inmiddels is Eveline alweer 10 jaar volledig hersteld en is het vertrouwen in haar lichaam weer helemaal terug. Ze woont in Harderwijk met haar man en werkt op een MBO-school als docent en projectleider. En haar grote droom is toch uitgekomen: Eveline is moeder van drie dochters. ,,Nadat ik in mei 2012 genezen verklaard was, was het een enorme verrassing dat ik een maand later zwanger bleek te zijn! Ik was nog kaal en kon nog amper lopen zonder pijn. Het was een bijzondere tijd waarin paniek en vreugde door elkaar liepen. Ook mijn artsen waren erg verbaasd. Ik kwam onder begeleiding van een gynaecoloog in het WKZ in Utrecht en eigenlijk verliep alles heel voorspoedig. In februari 2013 werd ons dochtertje geboren en inmiddels prijs ik mezelf gelukkig met drie meiden!”

EIGEN BOEK Op 12 mei jl. is Eveline’s boek ‘Was het maar morgen’ uitgekomen. In het boek vertelt Eveline over de pieken en dalen tijdens haar ziekte: een eerlijk verhaal over een moeilijk onderwerp. ,,‘Was het maar morgen’ heb ik in eerste instantie voor mezelf geschreven, als een stukje verwerking. Maar gaandeweg dacht ik: dit verhaal zou ook anderen wel eens kunnen helpen. Ik voelde me vaak eenzaam en onzeker toen ik ziek was en kan andere jongeren met kanker wellicht een stukje hoop bieden. Ik besef me dat mijn verhaal goed afloopt, maar ik ken ook de andere kant…Ik leef nu ook wel bewuster hoor. Ik ben dankbaar voor wat ik heb en vier de hoogtepunten in mijn leven bewust, hoe klein ze ook zijn.”

,,Ik vond het erg spannend om mijn boek uit te brengen, want het is toch wel een heel persoonlijk en intiem verhaal. En ook pittig om te lezen; ik heb het niet mooier gemaakt dan het was. Ik had zelf veel aan mijn geloof, maar er zijn momenten geweest dat ik me afvroeg: waar is God? Toch heb ik altijd dat stukje vertrouwen en hoop gehouden en raakte ik niet moedeloos. Ik hoop dat lotgenoten en hun naasten iets aan mijn verhaal hebben en er kracht uit kunnen putten!”

Meer informatie over Eveline’s verhaal en haar boek is te vinden op: washetmaarmorgen.com