Mauro tien jaar geleden een vluchtelingenicoon, nu ondernemer

PUTTEN Ze verschillen twee generaties van elkaar en zijn uiterlijke tegenpolen. De één is donker getint en getooid met dreadlocks, de ander heeft wit haar en is 50 jaar ouder. Toch was de klik tussen Mauro Wilson Estevao (29) uit Geldrop en Puttenaar Jos Busscher (80) er vanaf het eerste contact. Het ondernemerschap is hun gemeenschappelijke deler.

Tien jaar geleden was Mauro landelijk nieuws. Tegen wil en dank werd hij als minderjarige asielzoeker een vluchtelingenicoon. De foto met zijn betraande gezicht maakte veel los. Mauro was 18 jaar en dreigde na negen jaar in Nederland terug te moeten naar zijn moederland Angola. Zover kwam het uiteindelijk niet. De politieke kwestie werd hoog gespeeld en in 2013 werd een Kinderpardon vastgesteld. Mauro kreeg een definitieve verblijfsvergunning en met hem nog veel andere vluchtelingenkinderen die vijf jaar of langer in Nederland waren.

Mauro, inmiddels 29 jaar, heeft het stempel van vluchteling definitief achter zich gelaten. Hij spreekt vloeiend Nederlands, met Brabantse tongval, woont samen met vriendin Saffira (27) en dochter Nova Lou, die in januari vijf jaar wordt. In Geldrop heeft hij een nieuw leven opgebouwd. Hij voetbalt bij amateurclub Brabantia en is supporter van PSV. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk. Het boek over Mauro de vluchteling is dicht; zijn levensverhaal gaat verder met het hoofdstuk over Mauro de ondernemer. ,,Met wilskracht en doorzettingsvermogen is het goedgekomen. Ik heb schrijnende negativiteit omgezet in positiviteit.’’

Mauro is een onderneming gestart in ondermode; de merknaam Mausons verwijst naar zijn volledige naam Mauro Wilson Estevao. ,,Sinds mijn tienerjaren was ik al bezig met mode en kleding. Ik koop graag kleding en toen ik vijf jaar geleden besloot dat ik gezonder wilde leven, nam ik mijn interesse voor mode mee in die verandering van leefstijl. Uit nieuwsgierigheid ging ik op onderzoek in de kledingindustrie. Ik ontdekte kinderarbeid, slechte arbeidsomstandigheden, personeel dat onderbetaald wordt en giftige chemicaliën die de planeet vervuilen. Daar wordt niet openlijk over gepraat en dat zorgde bij mij voor frustratie en boosheid. Kleding kopen voelde niet meer goed. Met die informatie wilde ik een product neerzetten waar ik zelf voor honderd procent achter sta. Een natuurlijk product gebaseerd op duurzame keuzes. Ik wil een nieuwe standaard creëren binnen de kledingindustrie. Een merk waarbij transparantie een grote rol speelt. Van a tot z, van productie tot brievenbus moet alles kloppen. Dat gaat heel ver. De natuurlijke vezels worden door de Oostenrijkse firma Lenzing gewonnen uit bomen en duurzaam geproduceerd door de fabrikant Adalberto uit Portugal. De koerier rijdt elektrisch en de verpakking is biologisch afbreekbaar. Ik wil met deze partners samenwerken om verandering tot stand te brengen.’’

Het idee van Mauro is uitgewerkt tot een boxershort dat hij vrijdag 17 december heeft gelanceerd. Inmiddels zijn er al over de honderd verkocht. ,,Belangrijk voor de klant is dat ondergoed als gegoten zit. Toen ik reacties kreeg dat het licht is, zacht voelt en lekker zit, dacht ik ‘Yes!´. Dit is het startpunt om door te ontwikkelen. Ik begin met boxershorts dat wil ik uitbreiden met sokken en ondershirts voor heren en in 2023 overgaan op onderkleding voor dames.’’

Mauro’s leven vertoont parallellen met dat van Puttenaar Jos Busscher (80). Ook hij begon met niets nadat hij op zijn 17e door zijn vader op straat werd gezet omdat hij zich afkeerde van het geloof. Via eenvoudige baantjes werkte hij zich op tot directeur-eigenaar van het luchtvrachtbedrijf ChartAir. Met zijn bijnaam The Mighty Midget kaapte hij menig order voor de neus van de ‘grote jongens’ weg. Vanaf zijn 45ste en vooral na de verkoop van zijn bedrijf eind jaren ’90, zet Busscher zich vooral in voor anderen. Hij werkt al 18 jaar als vrijwilliger voor Defence for Children. Deze organisatie komt op voor rechten van het kind en regelde onder meer protesten in den Haag en activiteiten waardoor Mauro een podium kreeg. Toen was er nog geen wederzijdse herkenning, maar dit jaar kruisten hun paden elkaar opnieuw. De zakenman in ruste wil nu die 60 jaar levenservaring overdragen op ambitieuze jongeren. ,,Tips en ideeën meegeven, zaadjes en bomen planten en mensen met anderen in contact brengen; dat ben ik. Ik ben dankbaar voor de energie en kracht die ik op mijn leeftijd nog heb. Ook ik ben eenvoudig begonnen en op mijn hoogtepunt had ik zes bedrijven. Ik vind mezelf overbedeeld en wil daarom wat weggeven. Ik wil Mauro de zakelijke kennis en creativiteit meegeven.’’

De startende ondernemer kwam via via in contact met zijn adviseur en bezocht hem op 5 augustus thuis in Putten. ,,We hadden van tevoren gebeld, ik voelde gelijk een klik en dat was fijn’’, vertelt Mauro. ,,Jos heeft zijn verhaal verteld en wilde mij helpen. Ik heb zonder kennis alles zelf gedaan. Ik zocht bevestiging of ik goed bezig was. Ik wil het kunnen meten aan de hand van zijn ervaring en ik wilde graag van hem leren. Zijn mening was de ultieme test. Als iemand kritisch is, moet je daar wel voor open staan. Ik zie hem als een coach waar ik mee kan sparren. Ik had iets aan zijn tips. Ik had een productiefilmpje ingesproken, maar dat kon professioneler. Jos geeft opbouwende kritiek waar ik naar luister. Ik vroeg mij ook af hoe ik mijn verhaal kon vertellen en waar ik op moet letten als ik een pitch ga doen. Zijn tip was: ‘Maak het niet te zakelijk, maar houd het persoonlijk.’ Dat spreekt mij aan. Mensen willen graag cijfertjes en technische details horen, maar ik wil het gezicht achter het product zijn.’’

Mauro’s kledingmerk staat symbool voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Want hoewel hij in 2013 hoorde dat hij definitief in Nederland mocht blijven, was zijn naturalisatie pas in januari 2021 afgerond en is hij officieel Nederlander. ,,Dat was erg fijn, want pas toen ik de documenten zag, had ik zekerheid en geen stress meer. In mijn achterhoofd hield ik toch telkens rekening met een teleurstelling en de angst om weer te worden weggestuurd. Nu pas kan ik stil staan bij het proces en ook verwerken hoe heftig het is geweest. Als kind stonden er veel camera’s op mij gericht. Journalisten stonden voor mijn huis om mij te interviewen of foto’s te maken. Het zorgde dat ik blokkeerde. Het is dankzij het pleeggezin waar ik negen jaar, tot mijn 20e, heb gewoond dat ik mij thuis voelde. Veiligheid had ik nodig om kind te kunnen zijn. Dat was het enige dat telde, nadat ik door mijn ouders was weggestuurd. Ik ben altijd in mezelf blijven geloven en kan nu zelf mijn toekomst bepalen. Nu wil ik anderen inspireren door positief impact te maken.’’

Marco Jansen