Beste amateur acteerprestatie

ERMELO Het begint nu pas echt goed tot haar door te dringen. Onlangs werd Lotte Beek de prijs toebedeeld van beste amateur acteerprestatie van dit jaar, tijdens het Nova Filmfestival in Zeist. Dromen als ster op het witte doek lijkt vooralsnog toekomstmuziek. Dat ze getalenteerd is, staat echter als paal boven water.

Arda Konings

Uiteraard is Lotte superblij met de prijs, die ze niet helemaal had zien aankomen. En vastberaden geeft ze aan dat ze nog anderhalf jaar studie voor de boeg heeft om de PABO met goed gevolg, af te kunnen ronden. Ook dat is belangrijk voor haar. Tegelijk onderschat ze de behaalde prijs niet. Het is immers het hoogst haalbare voor amateurfilmers- en acteurs in Nederland.

Drie jaar geleden deed Lotte examen voor de HAVO met onder andere drama als eindexamenvak. Acteren was altijd al iets dat ze leuk vond. ,,Ik heb als 16-jarige auditie gedaan om een theateropleiding te gaan volgen, maar ik was nog te jong en onervaren. Last minute, besloot ik de PABO te gaan volgen en inmiddels zit ik in het derde jaar. Tot een vriendin waarmee ik drama had gedaan me belde. ,,Joh, ik heb een rolletje in een film. Maar ik kan niet. Zou jij het willen doen? Ja, toen ging het balletje opeens voor me rollen.”

Lotte belde Joke Zandstra, filmster en bedenkster van de film Anne, dat ze het wilde doen. Er was meteen een match. Lotte: ,,Het was wel een poosje terug dat ik had geacteerd en voor een zaal met mensen had gestaan. Echter voor een camera staan en acteren, dat was iets totaal nieuws voor me. Wat, als ik het niet zou kunnen…? Het script vond ik heftig, maar wel heel erg mooi. Ik moest in de film ook een bevalling doen. Dacht nog, hoe moet ik dat nou voor elkaar krijgen? Maar iedereen heeft me er zo goed door heen geloosd!”

Ondanks dat Lotte dus verder niemand van de crew kende, wisten ze dermate goed op haar in te praten dat het Lotte ook lukte om de huilscène geloofwaardig en krachtig neer te zetten. ,,Dat vond ik zo bijzonder. Uiteindelijk had ik me zo ingeleefd in bepaalde gevoelens en emoties uit mijn eigen leven, dat ik zeker tien minuten heb staan huilen. En de camera draaide maar door. Totdat de mensen achter de camera zelf ook mee moesten huilen om mijn verdriet. Normaal gesproken zie je mij niet huilen in bijzijn van vreemden. Dat maakt het dubbel bijzonder. Huilen voor een camera is één van de moeilijkste dingen om te doen voor een acteur. Dat kun je haast niet faken. 

Of Lotte straks door blijft gaan met acteren, sluit ze zeker niet uit. ,,Ik hou me nu aanbevolen voor een rolletje van mijn leeftijd. Als de PABO klaar is, meld ik me denk ik weer aan bij de theateropleiding. Ik ben weer wat ouder en heb ervaring opgedaan. Je moet jezelf goed kennen en stevig in je schoenen staan. ik ben heel benieuwd naar het juryrapport dat binnenkort verschijnt op de site, tijdens de prijsuitreiking zelf kon ik er niet bijzijn. Maar ik had het echt verdiend volgens hen. Mislukt mijn theaterdroom, kan ik altijd nog voor de klas!”