Gedichten schrijven is leuk

ERMELO Zuzanne du Preez werd geboren in Zuid-Afrika en emigreerde als zeven jarig meisje met haar ouders, naar Nederland. Ze groeide op ‘tussen de boeken’ en ontwikkelde gaandeweg een passie en liefde voor de schrijfkunst. ,,Met woorden probeer ik mijzelf mijn wereld en anderen mij, te laten begrijpen,” luidt haar betoog.

Arda Konings

Na vier jaar te hebben gewoond in Leusden verhuisde het gezin naar Bodegraven, waar Zuzanne’s ouders momenteel nog steeds wonen. Zijzelf verhuisde uiteindelijk naar Ermelo, voor de liefde. Een betere reden had ze zich niet kunnen bedenken. De ontmoeting met haar voor het interview is dan ook in de Ermelose bibliotheek. Een plek waar ze zich als een vis in het water voelt. Per week leest Zuzanne maar liefst een slordige tien boeken.

Inmiddels is Zuzanne dertig jaar en maar wat blij dat ze inwoner is van Ermelo. ,,Ik voelde me hier meteen thuis. Het heeft wel wat langer geduurd voordat ik via allerlei omzwervingen, in het onderwijs terecht ben gekomen. Na het afronden van de HAVO bezocht ik de hotelschool in Breda. De horeca is superleuk en ook een passie van me. Maar ik ben te soft om het competitieve aan te kunnen en willen gaan. Het kan er hard aan toe gaan. Ik merkte het onderling ook aan studiegenoten. Van iemand die hard werkte in de groep, profiteerde de rest ook automatisch mee en kreeg dan hetzelfde cijfer. Dat was niet mijn ding.”

Met haar propedeuse inmiddels op zak volgde ze toen een studie Engels aan de universiteit. Het wakkerde haar interesse en nieuwsgierigheid aan hoe taal in elkaar steekt, nog meer aan. ,,Ik filosofeerde graag over boeken, taalhistorie, linguïstiek en ontdekte ook de liefde voor mijn eigen taal, die heel mooi in elkaar zit. Het gaan schrijven ontwikkelde zich bij me. Over dingen die ik tegenkwam in mijn leven. Alledaagse dingen. Maar ik schreef ook brieven naar mijn familie.”

Toen Zuzanne vanwege een eetstoornis onder psychische behandeling kwam te staan, werd schrijven een belangrijke uitlaatklep voor haar. ,,Ik kon mijn gevoel goed op schrift zetten. Wilde graag delen met anderen hoe het is om in therapie te zijn en hoe verloren iemand zich dan kan voelen. Het resulteerde in de publicatie van mijn eerste boek waarvan inmiddels een paar honderd exemplaren zijn verkocht. Bovendien vond ik het ook ontzettend boeiend hoe psychische processen werken. Een studie psychologie volgen, liet dan ook niet lang op zich wachten. Tsja. En toen was ik opeens klaar met twee studies en ik dacht: Wat nu?”

Uiteindelijk werd het de PABO in Utrecht. Zuzanne zou hiermee in de voetsporen van haar moeder treden, die vroeger schooljuffrouw was. Dit jaar heeft ze nog een studie-tussenjaar én tevens een vaste baan gekregen als leerkrachtondersteuner op christelijke school speciaal onderwijs ‘De Lelie’ in Harderwijk, voor zeer moeilijk lerende kinderen. ,,In mijn job ontlast ik de leerkrachten van administratieve taken maar mag ik ook zelfstandig als juf voor de klas gaan staan’’, vervolgt Zuzanne haar levensloop.

Tijdens haar stageperiode in groep zeven op christelijke basisschool ‘DOK19’ – ook in Harderwijk – werd het opnieuw bezig zijn met schrijven opeens haast een ‘noodzakelijk’ kwaad. ,,Door feedback van mijn opleider hoorde ik dat ik niet zo toegankelijk overkwam naar de leerlingen, vooral de jonge kinderen. Ja, ik leidde als zesjarig meisje een compleet ander leven. Kon me niet zo goed inleven hoe het voor meisjes op die leeftijd in Nederland is. Ik moest wel meer van mezelf gaan laten zien. Anders zou ik mijn stage niet halen. Vroeg me af ,,Waar ben ik goed in. Wat vind ik nu echt leuk? En ik wist, ik ga een workshop gedichten schrijven in elkaar zetten voor de kinderen.”

Dat pakte boven verwachting, goed uit. Na uitleg over schrijfstijlen, het leren rangschikken van woorden en hoe je cadans en ritme aanbrengt, gingen de kinderen wekelijks aan de slag. ,,Sommige bleken ware natuurtalenten, anderen hadden weer wat meer motivatie nodig of dachten dat ze het niet konden. Gelukkig vonden ze het op een gegeven moment allemaal ontzettend leuk om te doen. En zo elke week weer een nieuw gedicht te creëren over het ‘leven in groep zeven’. Over alledaagse dingen.”

Zuzanne besloot de verzamelde gedichten te laten bundelen en stuurde ze op naar de Publisher van haar eerste boek. Toen er bevestiging kwam tot uitgave, overheerste een gevoel van trots bij de kinderen en hun ouders. Maar ook bij Zuzanne zelf. Door zich kwetsbaar op en open te stellen, rondde ze haar stageperiode goed af. ,,Er ligt nog een droom-schrijf-weg voor me open. En ik druk iedere ouder op het hart ‘Geef je kind pen en papier en laat het schrijven.’’