Column: ‘Nieuwe’ oude wereld

Voor het eerst na anderhalf jaar kwamen de jongste kleinkinderen eindelijk weer eens logeren. En, zoals de gewoonte is, mochten ze in een speelgoedwinkel iets voor een paar euro uitkiezen. 

De 4-jarige kocht voor het eerst van haar leven een make-up setje en na zichzelf, de bank en de vloerbedekking beschilderd te hebben, opende ze stante pede een schoonheidssalon. Toen moest oma er aan geloven, die later met blauwe lippen, rode oogleden en gekleurde wangen bij de schaapskooi rondliep als clown. Maar ja, met het oog op een zo vroeg mogelijke beroepsoriëntatie moet je als grootouders dat er voor over hebben!

De 6-jarig had zijn zinnen gezet op 3 grote kaarten (“nee, geen pláátjes oma!”) van Pokémon, die veel duurder waren en waar ik absoluut niet het gevoel bij had dat dit ook maar enige pedagogische of educatieve waarde had, laat staan een latere beroepskeuze zou kunnen beïnvloeden. Maar wat was hij blij na:  ,,Voor deze ééééne keer!”

In zijn enthousiasme boog hij de kaarten, sabbelde op de hoeken en daarop besloot een wat zuurzuinige oma de kaarten toch maar weer te verpakken in plastic, zodat de arme jongen er alleen maar naar kon kijken. De stakker!

Ik herinnerde me later dat, tijdens een logeerpartij 4 jaar geleden, mijn oudere kleinzoon mij zo gek had gekregen ‘echte’ Pokémonnetjes te gaan zoeken in de omgeving. 

Uren en kilometers met hem mee gesjokt, terwijl hij allemaal vreemdsoortige kleine wezentjes plotseling op de stoep zag verschijnen in het camerabeeld. Hij ving ze dan door met een veeg over het scherm een bal naar ze te gooien. Met angst en beven volgde ík mijn smartphone als deze door de lucht ging, alsof hij dáármee wilde gooien. 

Dus besloot ik om ook met deze kleinzoon op zoek te gaan naar échte virtuele figuurtjes om ons heen. Mijn oude gebruikersnaam en wachtwoord opgezocht en samen met hem op pad, vangen, vechten en verzamelen.

Het verzamelen tijdens de wandeling was leuk, maar veel interessanter was dat je met foto en omschrijving naar alle dichtstbijzijnde bezienswaardigheden gestuurd werd. Deze heten Pokéstops, zoals het beeld De Beer en het gebeitelde gedicht Wolk in een steen in de Stationsstraat. 

Het Wapen der Nederlanden in de gevel van het oude postkantoor was verstopt, maar er zaten gelukkig terrasbezoekers die de verregende oma en kleinzoon behulpzaam waren.

Nu delen en spelen we dus samen Pokémon Go en bespreken we op afstand de oogst. Zó ben ik dus beland in een virtuele wereld, oftewel een ‘nieuwe’ oude wereld! 

Greet Termaat