Eerste vrouwelijke chauffeur op de Veluwe Elly na 48 jaar met pensioen

ERMELO Deze week in de rubriek Wij zijn Ermelo de eerste vrouwelijke buschauffeur van de Veluwe. Na een paar borrels zei Elly: ik word buschauffeur! Wat begon als grap werd werkelijkheid en inmiddels gaat Elly na bijna 48 jaar met pensioen.

Ze weet nog dat haar ouders het er niet mee eens waren dat ze buschauffeur wilde worden. ,,Ik had mijn HAVO-diploma, dan werd je toch geen chauffeur? Bovendien vond mijn vader het niet zo’n prettig idee als ik ‘s avonds met een bus vol dronken mensen op pad zou gaan. Buschauffeur was wat dat betreft toch meer iets voor mannen. Nu vinden ze het prachtig wat ik doe en zijn ze erg trots.”

VELUWSE AUTODIENST

Elly Ruiter is geboren in Brabant. Haar vader zat in de wegenbouw en zijn gezin trok met zijn werk mee. Toen Elly tien jaar was, belandden ze in Harderwijk en inmiddels woont ze zelf alweer zeventien jaar in Ermelo met haar vriend. Ze was zeventien toen ze van school kwam en begon haar carrière bij de VAD-garage in Ermelo (de toenmalige Veluwse Autodienst). Ze kwam daar op kantoor bij het reisbureau te werken. 

Ik heb toen iedere stoeprand wel gezien

In de jaren ‘80 werd dit bureau opgeheven en moest zij wat anders gaan doen. Ze was veel vrijheid gewend en wilde liever niet onder iemand werken. Haar werkgever bood ook opleidingen tot buschauffeur aan en dat leek haar wel wat. Er volgden drie weken van dagelijkse lessen bij het opleidingscentrum van de VAD in Apeldoorn. ,,Ik ging lessen in Harderwijk en heb toen iedere stoeprand wel gezien.”

VAN LIJNBUS TOT HARMONICABUS

Ze leerde het vak in een lijnbus van twaalf meter. Maar tegenwoordig kan Elly ook in harmonicabussen van achttien meter rijden. ,,Mijn instructeur vond dat het goed ging en ik vond het ook wel stoer werk, dus ik besloot ermee door te gaan. Ik werd de eerste vrouwelijke chauffeur op de Veluwe.” Na haar volgden al snel meer vrouwen. ,,Dat vond ik wel heel leuk, dat ik blijkbaar toch een lans brak voor andere vrouwen om ook voor dit vak te kiezen.” Inmiddels werken er zo’n twintig vrouwelijke chauffeurs bij haar werkgever Keolis, op een personeelsbestand van circa 85 man bij de vestiging Harderwijk.

BUSKAPING

Omdat er nog geen damesuniformen waren toen Elly begon, moest deze speciaal gemaakt worden. ,,Op een van mijn eerste diensten had ik mijn eigen kleren aan en een boodschappentas in de hand. Ik leek een gewone passagier, maar ging wel op de bestuurdersstoel zitten. Twee dames die voorin de bus zaten dachten dat ik de bus kaapte”, vertelt Elly lachend. 

,,Sowieso heb ik mijn werk altijd geprobeerd leuk te maken hoor, ik houd wel van een lolletje. Ik weet ook nog goed dat ik voor de halte van het Dolfinarium stond met een overvolle bus. Het was heel slecht weer, dus ik droeg een regenjas over mijn uniform. Toen ik instapte zei een man tegen mij: je kan er niet meer bij hoor, de bus zit al helemaal vol. Waarop ik zei: ik zie daar nog een stoeltje, terwijl ik naar de bestuurdersstoel wees. Ik ging zitten, deed de voordeur dicht (oh, daar is dat knopje voor!) en startte de bus. Je had het gezicht van die man moeten zien!”

STRAKKE DIENSTREGELING KEOLIS

Er is veel veranderd in het openbaar vervoer sinds Elly in 1984 op de bus begon. Zo heeft ze de overgang van strippenkaart naar ov-chipkaart meegemaakt en tegenwoordig checken mensen gewoon met hun bankpas in. Een paar jaar terug kwamen er elektrische bussen. Ook de dienstregeling bij Keolis werd steeds strakker gepland. ,,Omdat we een particulier bedrijf zijn, moeten de routes zo efficiënt mogelijk gereden worden. Er kwam minder tijd voor dezelfde routes.”

VRIJWILLIGER BUURTBUS

Woensdag 22 november was Elly’s laatste werkdag, tevens haar verjaardag. Haar laatste rit was een retourtje Amersfoort, waarbij op de terugweg vrienden en kennissen meereden. Na bijna 48 busjaren is het mooi geweest en gaat zij van haar pensioen genieten. Ze is niet bang voor het bekende ‘zwarte gat’. Samen met een vriendin heeft zij twee paarden waar ze graag mee bezig is. En om toch een beetje in het ov te blijven, denkt ze erover om als vrijwilliger op de buurtbus te gaan rijden.

Het contact met klanten en collega’s ga ik zeker missen

Elly kijkt met veel plezier terug op haar dienstjaren als buschauffeur. ,,Het contact met klanten en collega’s ga ik zeker missen. Ooit kreeg ik zo’n mooi compliment van een vaste klant, die zei tegen me dat ie het leuk vond dat ik ondanks mijn ‘mannenberoep’ toch vrouw bleef, dat vond ik erg leuk om te horen!” Bovendien vond ik het fijn om in deze regio te rijden. Je maakt alle seizoenen mee als chauffeur en de Veluwe is zo mooi! Nu zie je weer al die prachtige herfstkleuren, bijvoorbeeld langs de A50 van Apeldoorn naar Arnhem. Regelmatig zie je ook herten langs de weg lopen. En ik heb de bus wel eens stil gezet omdat er jonge zwijntjes langs liepen. Dat vonden de mensen erg leuk. 

Wat ik niet ga missen is dat ik in de winter om 04.00 uur mijn bed uit moet voor een vroege dienst”, besluit Elly lachend.

Marja Stienstra