Ambitie

Voor het eerst heb ik een zogenaamd schrijversblok!

Ja, meestal komt er wel iets naar boven drijven om te schrijven. Hé, dat rijmt! Misschien moet ik maar solliciteren naar de functie Dorpsdichter van Ermelo. Want zeg nou zelf, 25 regels op elkaar laten rijmen kan toch niet zo moeilijk zijn?

Mijn 'ruime' ervaring in het produceren van sinterklaasgedichten en mijn oeuvre van, in vlagen van verliefdheid, rijmende ludduvuddu-versjes tijdens mijn puberjaren zouden wel genoeg moeten zijn. En ik had een vader die vol zat met grappige korte opmerkingen in rijmvorm, daar heb ik ook van geleerd. 

Vooral toen we voor het eerst van mijn leven met de hele klas in de oude pastorie een 'levende' film zouden gaan kijken. We stonden al in de rij toen ik in mijn enthousiasme een rijmpje van mijn vader 'voordroeg' en meteen teruggestuurd werd naar ons klaslokaal. Ik riep alleen maar: ,,Fillem in de broek van ome Willem!”, en had geen benul waarom ik daar straf voor kreeg. Als mijn vader het zei werd er gewoon om gelachen. En na een keer: ,,Ik kan rijmen en dichten zonder de slip van mijn hemd op te lichten”, met als applaus een flinke draai om mijn oren, was het snel gedaan met het declameren van mijn vaders dichtwerk.

Het vak Nederlands op de Kweekschool voor onderwijzers in de jaren zeventig was aanleiding om de dichtpen aan de wilgen te hangen. Het ontleden van gedichten was een leuke bezigheid, maar het moeten onthouden van allerlei moeilijke termen, namen en regels waaraan een gedicht moest voldoen en daarin ook nog examen moeten doen, was een dooddoener voor mijn eigen dichterlijke inspiratie. 

Het was hogere wiskunde voor velen van ons. Het laatste restje spontane rijmelarij werd toen opgesloten in een blok beton met het opschrift: alleen voor dichterlijke genieën zoals ons Olle Bolleke Drs. P. Hij had namelijk zijn eigen dichtvorm (Ollebolleke) bedacht. Omarmende, gekruiste, gepaarde of gebroken rijmschema’s deden ons aan hele andere dingen denken als jong volwassenen, een elfregelig vers 'onzijn' noemen vonden we ook klinkklare onzin.

Gelukkig is tegenwoordig het vrije vers in opkomst, niet veel regels over hoe en wat. Mocht u dus zin hebben om u voor drie jaar vast te leggen als Dorpsdichter van Ermelo, trek u van het voorgaande maar helemaal niets aan en volg uw eigen ambitie.

Dichter Hans Mooi verwoordt dit als volgt:

AMBITIE ,,Je bent gedreven en je schrijft wat aan je kunstig brein ontglipt. Maar je beseft: wie schrijft die blijft vaak zitten met zijn manuscript." 

Greet Termaat