Uitdaging

Oké, daar ga ik dan! Sprong in het diepe! Bij Calluna, zeven uur ’s avonds melden en dan? Nee, niet zwemmen, hoewel ik daar wel van hou maar altijd veel moeite heb om ‘door’ te komen, brrr.

Het is namelijk voor het eerst, na een paar jaar lichamelijk ongemak en zeer weinig ‘gezonde’ beweging, dat ik de (nieuwe) stoute schoenen weer heb aangetrokken en me op het parkeerterrein meld voor een wandeling. 

Hier is wel het een en ander aan vooraf gegaan. Allereerst dacht ik op een dag eens wat bewuster met mijn vitaliteit aan de slag te gaan. Dus schreef ik me in bij de gezondheidscheck-website om mijn actuele gezondheid te laten meten door een vragenlijst in te vullen (naar waarheid) en later een thuisgestuurd pakketje met buisje en vingerprikkertje te retourneren. De uitslag was goed, maar wat minder snoepen en wat meer bewegen was wel gewenst, dus kreeg ik ook nog een gesprek met een leefstijlcoach.

Dit alles wordt ook vergoed door de ziektekostenverzekeraar, tja… ’t kan niet op om de oudjes een andere stijl van leven aan te leren. Niks op de stoel blijven zitten, niks lekker genieten van koffie met gebak bij leeftijdgenoten en teuten over (ouderdoms)kwaaltjes, geen excuus om op je lauweren te rusten, maar aan de bak!

Na aangehoord te hebben wat ik natuurlijk al wist, kreeg ik het advies om de buurtsportorganisatie Interactie te benaderen om weer ‘op gang’ te komen. Zo hobbelde ik door, van een onschuldige gezondheidscheck naar op het laatst een buurtsportcoach, die me uitdaagde om mee te doen met elke woensdagavond wandelen en in juni, als afsluiting, vier avonden na elkaar een ‘wandelvierdaagse’ van ik weet niet hoeveel kilometer per avond. Ach, dacht ik: die paar extra stappen kunnen me de kop niet kosten, dus gewoon doen! 

Nou, dat heb ik geweten. Met een flinke pas ging de groep er vandoor en, na net gehoord te hebben dat de route 6,2 km zou worden, raapte ik alle moed bij elkaar. Op de automatische piloot liep ik mijn benen achterna. Afslaan kon niet, want de overigens prachtige Groevenbeekse hei en de lange Karreweg lieten dit niet toe. Dus verstand op nul en blik op oneindig óf op de nog net zichtbare groepsgenoten voor me. 

Maar ik heb het gered, en achteraf viel het wel mee. Dus vanaf nu ga ik met dezelfde route op mijn Komootje (een app) elke week een paar keer op stap om me klaar te maken voor de échte Challenge, tenminste… als ik mezelf niet weer weg laat zakken in het ik-hoef-lekker-niks-gevoel.

Dat wordt dan ook mijn grootste uitdaging!

Greet Termaat