Afbeelding
Greet Termaat
Column

Hocus Pocus

10 maart 2022 om 08:00 Column

Genietend van het ochtendzonnetje op mijn balkon zag ik een man bij zijn auto staan. Het viel me op dat hij meerdere voorbijgangers aanhield, hen iets vroeg en dan nee op zijn vraag kreeg. Moedeloos ging hij in zijn auto zitten en even later deed hij weer hetzelfde. 

Toen zag ik dat hij een sigaret in zijn hand had en realiseerde me dat hij een vuurtje vroeg en niet weg kon bij de auto. Rammelend met een luciferdoosje probeerde ik zijn aandacht te trekken, maar het duurde even voordat hij dit doorhad. Ik gooide het naar beneden, zei als grap dat ik er normaal gesproken niet aan meewerkte, waarop hij antwoordde dat hij er erg blij mee was. Hij had een lekke band en moest wachten op de ANWB.

Zijn nerveuze gedrag herinnerde me aan de tijd dat ík nog rookte en soms helemaal in paniek kon raken als ik ’s avonds laat doorkreeg dat ik de volgende ochtend geen rokertje had. Dan presteerde ik het om midden in de nacht nog op pad te gaan om een sigarettenautomaat te zoeken met per se een pakje van mijn merk er in. Als de aansteker leeg of foetsie was, meteen vervanging zoeken! Als ik in een omgeving was waar niet gerookt werd, bleef ik daar niet lang of glipte stiekem even weg om ‘frisse’ lucht te halen. Eigenlijk veel onrust, maar ondertussen denkend dat een sigaretje écht hielp tegen de zenuwen en stress.

Totdat mijn werkgever me vroeg of ik mee wilde doen aan de ‘stop met roken’-actie, betaald door het bedrijf, omdat roken onder werktijd niet meer werd toegestaan. Hij moest genoeg personeelsleden hebben om de laserbehandeling op het werk te kunnen laten plaatsvinden. Eigenlijk zag ik de noodzaak er niet van in, want als ik bezig was met mijn werk vergat ik toch te roken. Maar ik stemde in en met een peuk in mijn hand deed ik wat later zogenaamd mee.

Er werd me verteld over verslaving, receptoren, bla, bla, en de lekkere staaf zoethout die me de ‘gewoonte’ af zou leren. Daarna, hocus pocus pilatus pas, een rood lampje tegen mijn voorhoofd, achter de oren en op de polsen, en klaar was Kees. Met zoethout in de ene en de peuk in de andere hand verliet ik de kamer. Gelukkig, nu even een sigaretje opsteken. Maar ik keek er naar, en opeens leek het een heel vreemd voorwerp. 

Die dag en daaropvolgende dagen bleef de sigaret in m’n zak en was ik ontzettend chagrijnig omdat ‘ze’ gezorgd hadden dat ik er geen zin meer in had. Ik liet de tabak nog maanden op tafel liggen voor het geval dat… Maar de behoefte bleef weg. Laser of tovenarij, ík ben in ieder geval blij!

Greet Termaat

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie