Relinde Weil: ,,In Harderwijk hebben we geluk met een heel trouw personeelsbestand.''
Relinde Weil: ,,In Harderwijk hebben we geluk met een heel trouw personeelsbestand.'' Igor Roelofsen
EINDEJAARSINTERVIEW

Relinde Weil: ‘Het virus wordt milder, maar de vraag is wanneer’

29 december 2021 om 13:00 Corona

HARDERWIJK Als voorzitter van de Raad van Bestuur is Relinde Weil (53) uit Bussum één van de drie directeuren van Ziekenhuis St Jansdal. De directie is eindverantwoordelijk voor alles wat er gebeurt op de locaties in Harderwijk, Dronten en Lelystad. ,,In crisistijd betekent dit het doorhakken van knopen en het uitdelen van opdrachten.’’

Een ziekenhuis runnen doe je met elkaar, benadrukt Relinde. ,,Er werken hier veel goed opgeleide, slimme mensen. Als eindverantwoordelijke sta je op de schouders van anderen. Alles is van elkaar afhankelijk, het is mijn taak om de radertjes goed met elkaar samen te laten werken. Dat is moeilijk in deze tijd.’’ Want corona doet wat met mensen, van lockdown naar lockdown leven voelt als het lopen van een marathon. ,,Voor ons is het overdag covid en ook ’s avonds wordt je leven er weer door bepaald.’’

Het tweede jaar covid maakt voor het ziekenhuis veel verschil met het eerste jaar. ,,Toen was alles onbekend, nieuw en spannend. We hebben een prachtig systeem van overplaatsingen naar andere ziekenhuizen. Er hebben hier tijdelijk wel 20 mensen op de Intensive Care gelegen. Iedereen moest komen helpen, het hele operatiecomplex was omgebouwd tot IC. Dat kun je geen jaar volhouden, want dan gaan mensen er aan onderdoor. Inmiddels is er routine opgebouwd in opschalen en afschalen van de IC zonder dat iedereen omvalt. Je weet hoe je een cohortafdeling inricht. We hebben alles 20 keer geoefend. We kennen het ziektebeeld van covid ook beter. Nog steeds zijn er weinig behandelmogelijkheden, maar we worden er niet meer zo door overvallen.’’

Toch moet het ziekenhuis als gevolg van de pandemie nog steeds keuzes maken. ,,Tijdens de eerste golf waren ook alle poliklinieken gesloten en werd alleen nog acute zorg verleend. Verder gebeurde alles op afstand. Nu gaan de poliklinieken wel door en gaat een kwart van de consulten telefonisch of met beeldverbinding. In de zomer hadden we niet veel covidpatiënten en konden we veel inhaalzorg doen. Daarna dachten we dat de vaccinaties hun werk wel zouden doen, maar werd het weer net zo gek als de eerste keer. De instroom van covidpatiënten is ongeveer vergelijkbaar met vorig jaar. In het najaar was de golf net zo hoog als vorig najaar. Op dit moment neemt het weer af en het is fijn dat er rond kerst niet veel mensen in het ziekenhuis liggen. Vier OK’s draaien voor spoedzorg, maar alle geplande operaties zijn allemaal afgezegd. Het overbrengen van uitstel doen artsen wel vaker – het zijn professionals – maar alle ethische discussies in de samenleving beginnen ook hier een rol te spelen. De discussies over vaccineren en niet vaccineren heb je hier ook. Het overgrote deel van coronapatiënten die hier liggen is niet gevaccineerd. We krijgen hier ook patiënten die niet geloven in covid en geen mondkapje op willen. Als je dan twee jaar heel hard hebt gewerkt, is de grens soms wel bereikt en word je korter van stof. In hoeverre is het dan nog eerlijk om de operatie van iemand met longkanker drie keer af te zeggen in zes weken? Je hebt een IC-bed nodig na zo’n operatie, maar daarvan hebben wij er maar acht, en één crashbed. Uiteindelijk lukt het wel om deze patiënten te opereren, maar vaak pas na een paar keer afzeggen.’’

Relinde kan ook positieve ontwikkelingen melden. Zo is de uitbreiding met het bouwdeel zuid dit jaar gestart. ,,We krijgen er een nieuwe verpleegvleugel bij en daar komt ook een grotere IC in met tien bedden met een tijdelijke uitbreidingsmogelijkheid naar maximaal zestien bedden. De IC-afdeling was verouderd, te klein en te krap. We krijgen meer apparatuur en op de nieuwe afdeling is er meer ruimte om uit te breiden en in te krimpen. Ook komt er een acute opnameafdeling als buffer tussen de spoedeisende hulp en de kliniek, om langer te kunnen observeren en diagnostiek te doen. Die ontwikkelingen zijn super gaaf. Het duurt nog dik een jaar voor het af is, maar het gaat meer rust geven.’’

Ook is er een nieuwe afdeling radiologie geopend. ,,Die is waanzinnig mooi geworden en de capaciteit is uitgebreid. Een aantal onderzoeken die in het verleden naar het Meander en Isalaziekenhuis gingen, kunnen nu in Harderwijk worden uitgevoerd.” In Zeewolde is een buitenpoli geopend als kleine satelliet van dit ziekenhuis. ,,Hier gaat een aantal gespecialiseerde verpleegkundigen spreekuur houden. Je kunt hier terecht om te prikken of röntgenfoto’s te laten maken. Er is dit jaar heel hard aan de weg getimmerd met interne verbeteringen.’’

De vraag hoeveel IC bedden er in Nederland nodig zijn blijft voor discussie zorgen evenals de vraag wat je in huis moet hebben om voorbereid te zijn op een pandemie. ,,Wij hebben nu Lelystad erbij, maar de capaciteit is niet oneindig. Er was uitgelekt dat Lelystad een van de gebouwen kon zijn om een gespecialiseerd covid-ziekenhuis van te maken, maar dat is een megagroot project en wij zijn daar veel te klein voor. De eerste die het wel wil doen mag ons gebouw gebruiken, maar wij kunnen het zelf niet bemannen. De vraag is überhaupt of het een haalbare oplossing is. De beperking van de ziekenhuizen zijn al twee jaar bepalend voor de hele economie. Het virus wordt endemisch en gaat elk jaar terugkomen, maar in welke mate is onbekend. Er komt er een mildere variant, maar je weet niet wanneer. Tot die tijd moeten we vaccineren en wie weet komt er ooit medicatie. Er is meer nodig dan uitbreiding van de capaciteit om het beheersbaar te houden. Nu moeten we uitvinden of je van de omikron variant minder ziek wordt. Het is te spannend om de maatregelen nu los te laten, want je weet niet hoeveel bedden er dan nodig zijn. Als de besmettingen logaritmisch omhoog gaan, kan dat niet met de IC-capaciteit. Je kunt ook niet alles met tien jaar overheidssteun overeind houden. De miljarden voor bedrijven had je ook kunnen investeren in de zorg. In dit land polderen we ons suf. Mensen liggen korter in het ziekenhuis en hoeven er minder vaak heen. Door monitoring op afstand kun je kosten ook beperken.’’

Resumerend was 2021 een taai jaar met best een goede zomer. ,,Het was vooral een tegenvaller dat we weer terugvielen. Nadat de eerste voorraad vaccins was geprikt, was iedereen opgelucht. Nu blijkt het toch niet de oplossing en heeft iedereen die aan het bed staat een booster gehad. We komen er wel weer doorheen, onze mensen hebben de zorg in hun genen. Ons ziekteverzuim is nog laag in vergelijking met de Randstad, maar ook hier is het veel hoger dan het ooit is geweest. De belasting is groot en mensen moeten om de haverklap in quarantaine. We doen veel aan geestelijk welzijn en er is een coronameldpunt. Iedereen is er hard mee bezig, maar het moet ook leuk blijven.’’

Marco Jansen

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie