Column: Zo ineens is het herfst

Na een warme week, elke dag de hondjes uitlatend in het bos met een stralende zon, kwam de herfst aanwandelen. De voortekenen waren wel al zichtbaar, de walnoten die we onderweg konden oprapen en de bruinige gloed over de loofbomen die hierdoor in de zon goud uitstraalden. 

In de bomen op het plein neemt de bruine kleur heel onopvallend steeds meer plaats in tussen het groen in het bladerdak. Het lijkt nog zo kort geleden dat de kale bomen heel geleidelijk via lichtgroen naar donkergroen overgingen en net gewend aan de weelderige kruinen, knipper je even met je ogen en alles is weer terug bij het begin.

Deze cyclus van de natuur wordt vergeleken met onze levensloop, namelijk lente, zomer, herfst en door klimaatverandering slaan we de winter maar over. 

Maar een andere vergelijking gaat ook vaak over de tong, namelijk dat we worden geboren als (vaak kale) baby’s, groeien, bloeien en langzaamaan weer verzwakken. Uiteindelijk zeggen de humoristen onder ons zelfs dat we teruggaan naar ‘kinds’ en uiteindelijk als onthaarde baby’s weer bij af zijn. Nou ja, we zullen ons met hand en tand daartegen verzetten toch? 

Vaak zeggen mensen na hun pensioenleeftijd in de ‘herfst’ van hun leven te zitten. Bij anderen begint dán pas de ‘zomerperiode’ met veel reizen of ander zonnig vertier zoeken en er op uit gaan in de buitenlucht, genietend van de vrije tijd buiten de oppasdagen om. Soms nog een drukker leven dan voorheen. 

Maar ja, vóór die tijd denk je het eeuwige leven te hebben en kun je je geen voorstelling maken van een leven in de grijze massa! Gaat vóór je vijftigste de tijd nog langzaam omdat je steeds sneller, hoger, verder en méér wilt, plotseling kom je elke dag tijd tekort. 

Enne… dat knipperen met je ogen en dan zo ineens in een latere fase zitten, gaat iedereen geheid meemaken!

De herfst heeft voor mij toch iets speciaals, als er een herfststorm geweest is kan ik niet wachten om het bos in te gaan op zoek naar tamme kastanjes. Van kinds(!) af aan gingen wij al heel vroeg naar onze favoriete geheime plek en waren daar in weer en wind bezig met het openbreken van de stekelige bolsters. 

Onder een dennenboom wegkruipen en je heel stil houden als iemand de boswachter aan hoorde komen en daarna nog weken geteisterd door de splinters die achtergebleven waren. De kastanjes werden rauw opgepeuzeld of gepoft op de houtkachel met ringen, waar op gekookt werd.

Dus ook deze herfst, óp naar de kastanjes en andere prikkels!

Greet Termaat