Natuurlijk overwicht !

Er zijn van die mensen in je omgeving die gewoon de uitstraling hebben van een natuurlijk overwicht, nee ik bedoel niet natuurlijk overgewicht, want dat zit bij mij in de familie - zeg ik meestal voor het gemak, anders moet ik steeds uitleggen waarom ik te zwaar ben voor mijn lengte - maar ik bedoel echt de personen, waar je naar kan blijven luisteren, terwijl ze niet eens veel en / of hard praten.

Natuurlijk zijn er ook personen met verbaal overwicht, die altijd overal bovenuit (moeten) komen en elk gesprek naar zich toe trekken, maar dat zijn nu net niet de mensen die ik bedoel.

Ik ga een geheimpje verklappen, maar beloof me dat u het niet verder vertelt, echt hoor! In mijn jeugd in mijn geboortedorp, zat ik bij het kerkkoor en daar kwam je dus ook beide mensen tegen, die van het natuurlijk overwicht en die van het verbale overwicht.

Wat me nu - als ik er over nadenk - is opgevallen, was de organist, een stille man - ik bedoel dus met praten en zeker met het zingen - maar hij had een uitstraling, wow, dat was iemand met een echt natuurlijk overwicht. Als hij wat aan je uitlegde, dan was je stil en luisterde je netjes. Hij kon ook hele mooie stukken spelen, bv Ave Maria van Mozart maar vooral de vierstemmige Hallelujah van Händel, zoals hij het speelde maar het ook uitlegde, ik wou dat ik 5% zou kennen van wat hij deed op orgel en piano, en ik zou gelukkig in de muziek zijn geworden. Hij heeft het wel eens geprobeerd om mij achter de piano te krijgen, maar verder dan drie noten met mijn rechter wijsvinger ben ik niet gekomen.

Maar in dat zelfde koor zat natuurlijk ook een persoon met verbaal overwicht, die altijd wanneer het mogelijk was, probeerde de aandacht te trekken en elk gesprek naar zich toe te trekken. Aardige man, maar soms wel een beetje irritant. Echter binnen het koor was het dan weer anders, want dan val je weer terug op de vier stemmen die binnen een koor bestaan, sopraan, tenor, alt en bas. En met die onderscheidende stemmen heb ik in mijn jonge leeftijd nogal wat moeite gehad, want weet u wat het probleem is: mijn stem ging op enig moment breken en ik kon niet zo makkelijk meekomen met de hoge mannenstemmen en kwam ik terecht bij de bassen, wat ik altijd de brommers van het koor had genoemd. Ja, dat kreeg ik dus een keer voor mijn voeten geworpen. Tijdens de repetitie van de Hallelujah van Händel kwamen de klanken er niet goed uit en draaide de 1e sopraan zich ineens om, keek me aan en zei: “Wat is er met jou? Je hoeft alleen maar te brommen!”, waarop ik reageerde: “En jij hoeft alleen maar te piepen!” Die avond is het niets meer geworden.

Waar ik altijd respect voor heb gehad, geen natuurlijk of verbaal overwicht, was een jongeman die echt heel erg stotterde, alleen niet tijdens het zingen en hij zong beter dan ik en zuiver. Geen natuurlijk overwicht en zeker geen verbaal overwicht, maar ik bleef wel luisteren naar de jongeman. We hoeven niet altijd het hoogste woord te hebben, tenslotte hadden de sopranen de hoogste tonen en mocht ik niet verder gaan dan het brommen binnen de noten van het lied, maar we waren allemaal wel ontzettend gelukkig als het weer gelukt was.