Column: Operatiekamer

Winterse buien teisterden mijn slaapkamerraam toen de telefoon ging. Vrolijk meldde Piet dat hij een verlossing had. En volgens hem werd “het sniejen”. Piet had naast een mooie stal melkvee ook nog een paar koeien die wat meer bevleesd waren. Een paar keer per jaar zorgden deze koeien voor een rijkelijk gevulde diepvries van Piet en zijn, hele grote, familie. Deze bevleesde koeien hebben vaak wat meer moeite met kalven dan gewone melkkoeien. Meestal omdat het kalf veel breder en zwaarder is. Als blijkt dat het kalf te groot is voor de geboorteweg van de koe, hebben dierenartsen altijd een oplossing: de keizersnede. Vandaar het nachtelijke belletje van Piet.

Mijn vak is echt geweldig en het geeft mij veel voldoening. Maar zo’n moment waarop ik uit mijn warme bed naar buiten moet, om vanuit een ijskoude auto te zien dat heel Putten nog slaapt en dat ik de enige ben die op dat moment aan het werk is, geeft grote twijfel of ik toch niet beter mijn jeugdige plannen om piloot of gitarist te worden, had moeten doorzetten.

In het nachtelijk donker is een boerderij waar men verlegen zit om diergeneeskundige hulp snel te herkennen. Het stallicht was in de polder al van ver te zien. Piet liet met trots de koe zien waarvoor hij gebeld had en die inderdaad een indrukwekkende kont had. Na het inwendig onderzoek van de koe en een inschatting van de grootte van het kalf, kwam ik al snel tot de conclusie dat een normale geboorte niet mogelijk was. Een keizersnede dus. Piet kreeg gelijk.

Moderne koeienstallen zijn heel open; dat zorgt voor een fris en gezond stalklimaat. Of die gezondheidsclaim ook geldt voor een dierenarts die in dit staltype in operatiekleding een keizersnede moeten doen, durf ik sterk in twijfel te trekken. Het is erbinnen immers vrijwel net zo koud als buiten. Een buikoperatie vergt veel aandacht voor steriel werken. Het intensief wassen van mijn armen en handen biedt geen mogelijkheid om een warme jas of dikke trui aan te houden. En aangezien de isolerende werking van operatiehandschoenen en een plastic operatiejas, zeer beperkt is, sta je dus als chirurg te vernikkelen van de kou.

De vrieskou zorgde ervoor dat ik heel snel wilde werken. Omdat mijn gereedschap op de operatietafel driegde vast te vriezen. Maar vooral ook om ervoor te zorgen dat het inwendige van de koe zo kort mogelijk werd blootgesteld aan de vrieskou. Uiteindelijk kon ik een mooi stierkalf, met een misschien wel nog dikkere kont dan zijn moeder, tevoorschijn toveren. De aanblik van een tevreden Piet, een kalf dat door zijn moeder werd droog gelikt, één borreltje om het succes met Piet te vieren, de kachel in mijn auto op standje sauna en een hete douche thuis, brachten mijn temperatuur weer op normale waarde. Wat een mooi beroep heb ik toch, was mijn laatste gedachte voordat ik als een blok weer in slaap viel.

Gerard van Eijden, Dierenartsen AnimalCare