Werk aan de winkel

Sinds de uitbraak van de pandemie zijn wij in isolatie. Van dichtbij meegemaakt hoe deze ziekte in heel korte tijd iemands gezondheid kan verwoesten. Dus hoe moeilijk ook, we houden onszelf zo goed als het kan weg van de mensen, maar gaan in plaats daarvan wat meer wandelen en de omgeving verkennen.

Een paar weken geleden liepen we door de wijk De Maat en kwamen uit bij volkstuintjes op het terrein van Veldwijk, verscholen tussen de bomen tegenover de paardenweide. Nooit eerder opgevallen.

We besloten er even te gaan kijken en liepen over een zompig paadje met hoog gras langs de tuintjes. De meesten waren keurig aangelegd, de boerenkool stond er fier rechtop. Er waren ook nog een paar plekken te huur, waarvan sommigen al jaren niet waren bewerkt en wel wat meer TLC en koemest nodig hadden, zo te zien.

M’n partner werd helemaal enthousiast: “Als we ook dit jaar nog thuis moeten blijven, dan is dit toch een leuke manier om wat meer buiten te zijn en te recreëren. Een vlonder maken, twee stoelen, tafel, parasol en genieten maar met een goed boek en af en toe een drankje er bij. Zolang de terrassen van de horeca gesloten zijn, is dit een perfecte oplossing toch?”

Maar door de kletsnatte, ijskoude voeten in mijn sneakers wilde ik alleen maar heel graag snel naar huis. Ik kon niet verder komen met fantaseren dan te denken aan 30 centimeter hoog gras zónder vlonder en zónder meubilair. Een kleed erover, mand er op en klaar is Kees.

Toch was het geen slecht idee, omdat we al zes jaar vluchtwegen zoeken voor het geval de stoottroepen onze rust en buitengenot komen verstoren, om met groot materieel de uitbreiding en nieuwbouw van winkels pal voor ons huis te realiseren. In 2015 al werd de slecht-nieuws bom gedropt, alleen wisten we niet wanneer hij zou gaan ontploffen, want de bouwputkrater is er nog steeds niet.

Daarom pasten we voorgaande jaren verschillende perioden op huizen van vakantiegangers, maar nu er niemand reist zijn er geen huisoppassers nodig, dus zo’n “volkstuinterrasje” zou voor aankomend jaar een perfecte uitwijkmogelijkheid zijn.

Eigenlijk was ik het volkstuingebeuren alweer vergeten, tot er een email binnenkwam dat er nog stukjes grond op De Maatakker te huur waren. M’n partner had informatie bij hen opgevraagd en was helemaal in de ban, en zag zichzelf al in deze komkommertijd courgettes, kruiden, kropsla, kool, en wat al niet meer oogsten.

Bij mij veranderde de picknickdroom in een aanstormende nachtmerrie. “En wie gaat de grond klaarmaken hiervoor?”, vroeg ik. “Wij samen!”, was het antwoord.

Paniek sloeg toe, in het verleden al zoveel verwaarloosde grond ontgonnen en tuinen aangelegd. Met grindtegels gesjouwd, omgespit, kweekgras en maagdenpalm uitgerukt met de hand, enzovoort, enzovoort.

NIET nog een keer! Bruintjes rug gaat dat niet meer trekken!

Uiteindelijk, na alle voor- en nadelen op een rijtje gezet te hebben, dit plannetje nog even in de ijskast bij de gekochte groenten gelegd. En ja…. van uitstel komt meestal afstel, nietwaar? 

Goh, als dit toch ook eens op kon gaan voor de gevreesde bouwplannen, dat zou mooi zijn!