Afbeelding
Column Greet Termaat

De tijd zal het leren!

19 maart 2021 om 12:02 Column

Het laatste jaar moet ik vaak terugdenken aan een brief die mijn moeder op latere leeftijd heeft geschreven en die toevallig gevonden is. Vooral deze passage:

“Wij waren met een heel groot gezin, negen kinderen. Nu ik bijna zeventig ben en alleen, komen de dingen weer naar boven en dan bedenk je dat er veel is gebeurd. 
Mijn oudste zus kwam thuis uit haar dienst en had tuberculose in erge mate. Het was een vreselijke ziekte. Je zag haar wegteren en het duurde niet lang of nog twee kinderen kregen de ziekte.
Dat was voor de winkel niet best, veel klanten bleven weg. Er waren in die tijd geen sociale voorzieningen.
Mijn jongste broer en een oudere zus gingen naar het sanatorium om te kuren. Een tijdje daarvoor was mijn oudste zus al overleden. Ze was nog maar twintig jaar en het verdriet dat er was!
Op school moest ik alleen zitten voor besmetting en net voor mij zat een jongen uit een rijk gezin, zijn moeder was overleden aan tbc. Die jongen was ook ziek, hij had open tbc. Zo heb ik mijn schooljaren doorgebracht. Het speelkwartier stond je ook veel alleen. Het moest zijn dat er een lotgenoot was en dan kon je ook meedoen. Nee, de schooljaren vielen niet mee.
Zo is het als je als kind het overlijden meemaakt van je zuster. Zij lag al een hele tijd in zo’n tentje dat men kreeg van het groene kruis. Het huisje was draaibaar om zoveel mogelijk van zon te kunnen profiteren en de ingang uit de wind te kunnen zetten. Wij mochten niet binnen komen, alleen op het trapje voor de open deur wegens de besmetting”.

Ze schrijft over het zien wegteren van haar zuster, in de volksmond heette deze ziekte dan ook “tering”. Er stierven veel mensen aan Tuberculose, net als Corona een ziekte die de longen aantast. Tot 1973 lagen er kinderen en volwassenen soms jarenlang in Sanatorium Sonnevanck. Het thuisfront kwam vaak in sociale, maatschappelijke en economische isolatie om maar wat moderne termen te gebruiken.

Tegenwoordig horen we er niet veel over, maar in de arme niet-westerse wereld is het sterftecijfer door TBC groter dan door Covid-19. Immigranten moeten dan ook binnen drie maanden een zogenaamde tbc-verklaring overleggen als ze hier willen blijven. En nu dit van ons gevraagd gaat worden, is de wereld te klein!

“Wat niet weet, wat niet deert!”?

Na één jaar leven met een zeer besmettelijke en vaak dodelijke ziekte, worden al heel veel mensen ongeduldig en onverschillig wat betreft het advies en regels om besmettingen tegen te gaan. Men schreeuwt om vrijheid, maar wat is jouw vrijheid waard als je daarmee anderen opsluit? Jezelf iets ontzeggen om een ander wat meer vrijheid te gunnen moet toch niet zo moeilijke zijn, we mogen en kunnen nog zoveel wél.

Terwijl de sinds eeuwen aanwezige Tuberculose pas na 1950 te genezen was, is er al na één jaar een vaccinatie om Covid-19 in te dammen. Een medicijn is vast onderweg, dus ónze kinderen zullen gelukkig géén jarenlange isolatie tegemoet gaan. Maar de tijd zal het leren!

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie