Spaans benauwd

De laatste jaren is er veel veranderd in onze ziekenhuizen, medische behandeling inclusief ‘roomservice’ bij dag opnames en meerdere verpleegkundigen als ondersteuning van specialisten. Dat het niet overal zo is, ondervonden we tijdens een overwintering als huisoppassers in Zuid Spanje.

Voor vertrek werd nog even mijn vriendin ’s neuspuntje bestudeerd door twee artsen, geassisteerd door twee verpleegkundigen, maar werd besloten dat ze gerust weg kon. Al in de eerste week daar begon het plekje echter zichtbaar te groeien en nog wat later leek ze op tante Cato van Pietje Bell met een paarsblauwe “wrat” op haar neus. Ze durfde zich niet meer te vertonen en liep met een sjaal om haar gezicht.

Dus óp naar een internationale arts, heel toepasselijk dr. Piller genaamd. Deze raadde aan om meteen een biopsie met een naald te laten doen bij een specialist en verzekerde haar dat de neus intact zou blijven. Hij verwees ons naar een dermatoloog een straatje verderop, daar konden we dezelfde dag nog terecht.

In een statig gebouw werd opengedaan door een deftige man in witte jas. Hij sprak enkel Spaans, maar wist al waarvoor we kwamen. Hij leidde haar meteen naar de onderzoekstafel en ik werd verwezen naar het voeteneinde. Na bestudering van de neus en een heel verhaal, waar we niets van begrepen, pakte de man een groen kleed en even later piepte het neuspuntje onherkenbaar door een gaatje. Hij trok zijn handschoenen aan en prepareerde een injectiespuit. Voor alle zekerheid vroeg ik nog: “Biopsia?”

“Claro” knikte hij enthousiast. Dus geruststellend zei ik tegen haar: “Biopsie, naaldje, geen wond, zo klaar!” Wist ik veel!

Maar…. terwijl hij de neuspunt met de naald her en der bewerkte, kreeg ik steeds minder vertrouwen in een schadevrije afloop. Er werd een metalen plaat in haar hand gedrukt en toen gebeurde wat ik al vreesde. Hij pakte een scalpel en een soort soldeerbout, begon in de neus te knijpen, zette het mes erin, produceerde rookpluimpjes en het neustopje veranderde in een vulkaankrater. Mij promoveerde hij ratelend tot operatiezuster.

Om even te ontsnappen wees ik naar zijn computer om alle “no comprendres” te kunnen vertalen. Hij knikte, en op een ooit wit toetsenbord typte ik letterlijk wat ik hoorde en zag woorden als “weefsel” en “plakjes” tevoorschijn komen. Ik werd Spaans benauwd!

Na het hechten liet hij trots een stukje vlees van bijna 1cm in een potje formaline zien, en benadrukte dat het “no maligni” was, dus niet malafide begreep ik. Alleen moesten we het een paar dagen later zélf nog even afgeven bij een koerier voor onderzoek in Barcelona, vanwege feest- en vakantiedagen.

Als laatste schreef de arts een kwitantie uit voor de behandeling, lab en nacontroles. We schrokken ons wezenloos, dat kon nooit goed zijn! Voor 150 euro een “operatie”, All-Inclusief!!

De patiënte liep een weekje als Nijntje met snorharen op de neus rond en toen kwam de verlossende uitslag. Alles goed en “el punta nasal” perfecto genezen dankzij Dr. Fajardo Aneas.

Zo’n specialistisch éénmanszaakje scheelt dus wel aanzienlijk in zorgkosten. Je moet als patiënt met begeleidend ‘personeel’ wel meewerken, maar allá… dat hebben we wel over voor een koopje!