Column Jack Hage Sr.

Keuzes maken...

21 juni 2021 om 14:56 Column

Vandaag een column over keuzes maken. Dat is volstrekt lastig. Want een column moet een onderwerp hebben en er zijn honderden onderwerpen. Oftewel schrijvers en columnisten kunnen dus vele onderwerpen bedenken, aanraken, belichten of uitdiepen. Maar je moet een keuze maken.

Papier is geduldig en in de digitale wereld raakt de inkt niet op. Je tikt je tekst, mailt dat naar de redactie en er is geen spatje inkt aan te pas gekomen. De inkt komt pas bij de drukker. ’t Zou zomaar een onderwerp kunnen zijn. Of kunnen worden? Ja u leest het goed – want zelfs daarin moeten schrijvers een keuze maken.

Nu per subiet over naar het onderwerk...namelijk: ‘keuzes maken’. Afgelopen weken stond ik voor de keuze om op verzoek wat te laten zien -en ook te laten lezen- aangaande mijn aankomende boek, getiteld: ‘Mislukt Nederland’. Dat wordt een boek waar alle leugens, verdraaiingen en onrechtmatige daden van de belastingdienst, het UWV, justitie en vele anderen bestuursorganen in gedrukt gaan worden. Dat zijn er veel. We weten van de toeslagenaffaire, we hoorden de loze beloften van onze ministers en staatssecretarissen, bij justitie raakte men bonnetjes kwijt en anders waren ze bij het OM niet te traceren. Ministers en staatssecretarissen konden vertrekken en onze parlementsleden kregen te hoge bloeddruk. Vele zaken zijn in de afgelopen jaren de revue gepasseerd. Te veel. En dat leverde pas een column op, -met de vraag: waarom het begrijpelijk is dat het vertrouwen in de overheid foetsie is. Pure logica. Daar hoef je geen wiskunde voor gestudeerd te hebben of professor voor te zijn. In dat boek komen alle namen te staan- van beleidsmakers en overheidsfunctionarissen- die gefaald hebben en ander keuzes hadden kunnen maken, maar het niet deden. Ik snap dus wel dat velen willen weten wat ik ga schrijven. Maar ik ga niemand iets laten lezen. Het is mijn boek.

Afgelopen week ontmoete ik een lieve familie. Oma was ver in de tachtig en woonde samen met opa in een mooi verzorgingstehuis. Ergens in Noord- Oost Nederland. Ik maak de keuze om vanwege de privacy van die lieve mensen geen exacte namen en plaatsten te vermelden. Maar ik was er. Wie me niet gelooft gaat dan maar wieberen of van mij part suppen op het Veluwemeer. Opa is pas overleden. En oma bleef alleen achter. Maar de kinderen van mevrouw die helemaal in het Zuid- Westen wonen wilden graag moeder in de buurt hebben. Oma vond het ook geweldig. Daar lagen immers ook haar eigen jeugdherinneringen. Maar vertelde ze: “Mijn man was nodig in het Noord- Oosten omdat hij een vak beoefende wat weinigen kunnen”...Haar ogen straalden. “ Ik vind het fijn dat de kinderen dit konden regelen...Nu ben ik minder alleen”. Haar stem brak. “Maar”... ging ze verder in haar rolstoel: “Weet u wat ik nu zo erg vind meneer: Ik moet mijn rollator, mijn scootmobiel, mijn verstelbare bed met de papagaai en mijn zitkrukje voor bij de aanrecht in deze gemeente achterlaten want de nieuwe gemeente mag dat niet overnemen. Ik vind het dom dat ik nu twaalf weken op dure nieuwe spullen moet wachten en dat dit niet in de verhuiswagen mee mag. Het is toch ook ‘dom’ -prevelde ze, om nu weer zo veel geld uit te geven... Wat vind u er nou van”? Ik maak de keuze om nu af te sluiten en de domheid niet te verwoorden. Ik pakte mijn zakdoek. Snapt u?

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie